Πολύ κακό για το τίποτα. Ο ανασχηματισμός που είχαν προαναγγείλει στο δήμο Θεσσαλονίκης, έμοιαζε περισσότερο με το παιδικό παιχνίδι “μουσικές καρέκλες”. Ανακυκλώθηκαν οι ίδιοι άνθρωποι. Και, μάλιστα, οι περισσότεροι, με το που τελείωσε η μουσική, βρήκαν την… ίδια καρέκλα μπροστά τους και κάθισαν…
Κι έτσι, το βουητό που υπήρχε στην πόλη, παρέμεινε ως ψίθυρος…
Μόνον ο Σωκράτης Δημητριάδης θα δοκιμαστεί σε τρίτη, κατά σειράν, αντιδημαρχία. Και να πει κανείς ότι δεν τα κατάφερε στις άλλες δύο… Το αντίθετο. Έδωσε τον καλύτερό του εαυτό, ακόμη και ως αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής, αυτός, ένας πολιτικός μηχανικός – αρχιτέκτονας. Εκτός κι αν αυτοί που του ανέθεσαν την αντιδημαρχία πίστεψαν ότι το “πολιτικός”, συνθετικός στην ιδιότητά του, έχει να κάνει σχέση με την… κοινωνική πολιτική. Ας ελπίσουμε ότι ήταν καλός και στα μαθηματικά…
Κατά τα λοιπά, ο ανασχηματισμός ήταν άνευρος. Κάτι που, βέβαια, ήταν αναμενόμενο, αφού, λόγω της απλής αναλογικής, ο δήμαρχος δεν έχει δικό του πολιτικό προσωπικό να δοκιμάσει. Θα περιοριστεί στους πιστούς που συγκέντρωσε από άλλες παρατάξεις και θα αποφύγει τα πειράματα, ειδικά καθώς μπαίνουμε στην τελική ευθεία για τις δημοτικές εκλογές. Κι αυτό είναι το σχήμα που θα τον οδηγήσει εκεί (εκτός απροόπτου, φυσικά, γιατί στο δήμο Θεσσαλονίκης, αυτά τα τελευταία χρόνια, δεν έλειψαν τα απρόοπτα).
Για όσους ξέρουν από δημόσια διοίκηση (αμφιβάλω αν οι διοικήσεις των ελληνικών δήμων το γνωρίζουν, αλλά το μαθαίνουν στην πορεία), ο δήμαρχος κυβερνά με τους υπηρεσιακούς παράγοντες. Και σε αυτήν την περίπτωση, η δομή που είχε στηθεί από τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο (ενδεχομένως και από τον Σωτήρη Κούβελα, γιατί πολλοί εκεί θα έπρεπε να πίνουν νερό στο όνομά του) χρησιμοποιήθηκε επιτυχώς και από τον Γιάννη Μπουτάρη και, τώρα, από τον Κωνσταντίνο Ζέρβα.
Για να επιστρέψουμε, λοιπόν, στο νέο ( ; ) σχήμα διοίκησης, οι εκλογές που είναι τόσο μακριά -αλλά και τόσο κοντά- θα επηρεάσουν σίγουρα τη δουλειά τους. Ειδικά όταν μπουν οι νέοι παίκτες στο παιχνίδι.
