του Γιώργου Ροδάκογλου
«Κολλούσε τη μουσούδα πάνω μου και δεν με άφηνε ούτε στιγμή. Με κοιτούσε στα μάτια και ένιωθα ότι μου μιλούσε. Ήταν φοβισμένο και ταλαιπωρημένο. Δεν μπορώ να περιγράψω εύκολα τα συναισθήματα μου. Νιώθω όμως ότι έπραξα ένα χρέος μου προς τη φύση».
Ο πενηντάχρονος υλοτόμος Αλέξανδρος Πουλιόπουλος από τα ‘Ανω Πορόια Σερρών περιγράφει την αγάπη που του έδειξε ένα άγριο ζώο τόσο στον ίδιο όσο και στην οικογένεια του.
«Γυρνούσε μέσα στο σπίτι και ερχόταν στα πόδια μου .Πήγαινε μια σε μένα και μια στη γυναίκα μου. Έτρεχε πίσω από τα παιδιά μου και εκείνα το αγκάλιαζαν και το φιλούσαν. Ένιωθα ότι μας έλεγε συνέχεια ένα ευχαριστώ».
Το άγριο ζώο βρέθηκε ταλαιπωρημένο μέσα σε καλάμια και φυλλωσιές της λίμνης Κερκίνης.
«Ήταν λασπωμένο και φοβισμένο. Κυνηγημένο από λύκους. Το βρήκα όταν πήγα στη λίμνη για ψάρεμα. Το έβαλα στην καρότσα του αυτοκίνητου και το μετέφερα στο σπίτι μου. Το πλύναμε, το καθαρίσαμε και το σκεπάσαμε σε μια γωνιά για να συνέλθει. Η συνέχεια που ζήσαμε μαζί του είναι ανεπανάληπτη.
Πλησίαζε μόνο σε μένα και στο φίλο μου Στέργιο Καλέση και μόνο σε όσους αντίκρισε από την πρώτη στιγμή. Απέφευγε όλους τους άλλους που ήρθαν μετά. Δεν τους ήθελε».
Δεκαεφτά ώρες η Ζαρκαδίνα, όπως την ονόμασαν τα παιδιά του Αλέξανδρου Πoυλιόπουλου, μοιράστηκε τη ζεστασιά και τη θαλπωρή της οικογένειας του ενώ την επόμενη μέρα οδηγήθηκε στο φυσικό της περιβάλλον.
«Έπαιζε μαζί τους και έδειχνε ευτυχισμένη. Ξεπέρασε το φόβο που είχε. Έπρεπε όμως να το οδηγήσουμε στο δικό του χώρο. Έτσι το απελευθερώσαμε στα Κρούσια».
Ο υλοτόμος από τα ‘Ανω Πορόια ασχολείται παράλληλα με τις αγροτικές καλλιέργειες και είναι πατέρας τεσσάρων παιδιών. Της Γεωργία 11 χρόνων, της Σοφίας 8 και των διδύμων Αποστόλη και Κωνσταντίνας 6 χρόνων.
«Η Ζαρκαδίνα μας έδωσε όλους ένα παράδειγμα. Το ζώο αγάπησε την οικογένεια μου. Τα παιδιά μου πήραν ένα μάθημα ζωής. Ήταν ένα όμορφο δώρο, των Χριστουγέννων αυτό που ζήσαμε μαζί της».
Δυο μέρες μετά την επιστροφή του άγριου ζώου στο φυσικό του περιβάλλον ο υλοτόμος επισκέφτηκε το σημείο που την άφησε.
«Δεν μπορούσα να ησυχάσω. Πήγα για να σιγουρευτώ ότι είναι καλά. Φώναζα Ζαρκαδίνα… Ζαρκαδίνα… στο βουνό. Άκουσα τις φωνές πολλών ζαρκαδιών. Δεν μπορείς να φανταστείς πως ένιωσα. Είναι κάτι μοναδικό.
Να το μεταδόσεις παντού, γιατί εκεί κατάλαβα για μια ακόμη φορά ότι η φύση πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλους μας».
