Καθημερινά το διαδίκτυο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή τα αδηφάγα Μ.Μ.Ε. γεμίζουν με επικριτικά άρθρα, θέσεις και σχόλια, που συχνά πλημμυρίζουν από εμπάθεια, κακία ή είναι απολύτως κακοπροαίρετα. Κρίνονται οι πάντες και τα πάντα και ξετυλίγεται συχνά ένα χυδαίο γαϊτανάκι που δεν έχει όρια.
Κράζουμε πρόσωπα που γνωρίζουμε ή που μας είναι παντελώς άγνωστα, αλλά παρόλα αυτά έχουμε άποψη η οποία μάλιστα πάντα θεωρούμε πως είναι και σωστή. Ξιφουλκούμε δημοσίως και κρίνουμε τον οποιοδήποτε για τις επιλογές του, τις θέσεις του, τα γραφόμενά του, τα λάθη ή τα πάθη του. Για οποιοδήποτε θέμα δεν εκφέρουμε απλά άποψη, αλλά χωρίς δεύτερη σκέψη διαβαίνουμε τη νοητή κόκκινη περνώντας σε ένα άλλο επίπεδο και γινόμαστε επικριτικοί, βγάζοντας προς τα έξω πολλές φορές ένα απύθμενο μίσος προς τους συνανθρώπους μας.
Μάθαμε να κρίνουμε τους πάντες εκτός φυσικά απ΄τον ίδιο μας τον εαυτό. Βλέπετε, η αυτοκριτική είναι επίπονη και γι΄αυτό επιλέγουμε τον εύκολο δρόμο της κριτικής των άλλων. Εντοπίζουμε τα λάθη των διπλανών, γνωστών ή αγνώστων, τις άτυχες στιγμές τους, τις δημόσιες τοποθετήσεις τους και τότε ως τιμητές των πάντων τους χτυπάμε αλύπητα. Αναζητούμε τις θέσεις κάποιων με τις οποίες διαφωνούμε, κάποιες φορές τις απομονώνουμε και εκεί ασκούμε δριμεία κριτική χρησιμοποιώντας ενίοτε βαρείς χαρακτηρισμούς.
Όπου κι αν στρέψω το κεφάλι μου βλέπω να στήνονται λαϊκά δικαστήρια. Με ευκολία οπλίζουμε το πληκτρολόγιό μας με λέξεις, φράσεις και χαρακτηρισμούς και έπειτα πυροβολούμε αδιακρίτως, αδιαφορώντας συνάμα για το αν όσα γράφουμε ή λέμε θα πληγώσουν, θα σπιλώσουν ή θα πικράνουν τους άλλους. Ικανοποιούμε στιγμιαία το «εγώ» μας και νιώθουμε –αν είναι δυνατόν– ευχαρίστηση επειδή τα «χώσαμε» σε κάποιον άλλο, γιατί τη δεδομένη στιγμή δεν είναι του γούστου μας όσα λέει ή γράφει ή διότι η μουσική ή στίχοι του δεν ηχούν καλά στα αυτιά μας. Αδιαφορούμε για τον αντίκτυπο που έχουν όσα λέμε ή γράφουμε με επικριτική διάθεση στο ψυχισμό των άλλων και τις επιπτώσεις που μπορούν να επιφέρουν τα λόγια ή τα κείμενά μας στους ανθρώπους στους οποίους στρέφουμε τα φαρμακερά βέλη μας.
Αναρωτηθήκαμε ποτέ πως είναι όταν γίνεσαι δέκτης τέτοιων συμπεριφορών; Μπήκαμε ποτέ στη θέση αυτού τον οποίο με περισσή ευκολία κρίνουμε; Μήπως μερικές φορές αυτοί που κρίνουμε είναι άνθρωποι όπως κι εμείς και ενδεχομένως υπέπεσαν όντως σε κάποιο λάθος; Σκεφτήκαμε ποτέ πως είναι να κρίνεσαι απ΄όλους ή να είσαι στο μάτι το κυκλώνα και να βάλλεσαι πανταχόθεν; Αναλογιστήκαμε ποτέ ότι όλη αυτή η αρνητική ενέργεια που διαχέεται ίσως επηρεάζει τη ζωή αυτών που εμείς κρίνουμε;
Τελικά αποδεικνύεται ότι αντί να διορθώνουμε τα δικά μας λάθη, κρίνουμε τα λάθη ή τις συμπεριφορές των άλλων, γιατί προφανώς μας είναι πολύ πιο εύκολο και ψυχικά ανέξοδο.
Όμως η αληθινή ζωή και η πραγματικά ανθρώπινη στάση δεν είναι αυτή. Η αγάπη είναι αυτή που δίνει νόημα στο σύντομο πέρασμά μας από τούτο τον κόσμο. Επιλέγουμε να σπαταλούμε τη ζωή μας σε ανούσιες αντιπαραθέσεις χάνοντας ταυτόχρονα το αληθινό νόημά της. Ο χρόνος όμως δεν γυρίζει πίσω και πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι αυτό που προέχει είναι να προσπαθούμε να κάνουμε τους γύρω μας ευτυχισμένους και χαρούμενους και όχι να τους πικραίνουμε ωθώντας τους στη δυστυχία.
Δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλους ή να μας αρέσουν όλοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να λιθοβολούμε τους άλλους, να τους στήνουμε στο εκτελεστικό απόσπασμα και να τραβάμε αβασάνιστα τη σκανδάλη, επειδή απλά δεν μας αρέσουν, να προσπαθούμε να τους μειώσουμε ή να τους επικρίνουμε επειδή διαφωνούμε!
