by Niki
Ο άντρας μου έλειπε… και η σιωπή στο σπίτι ήταν σχεδόν προκλητική. Μιλούσα με τον εραστή μου, δεν το κάνουμε συχνά, αλλά κάθε φορά που συμβαίνει, η ένταση ανάμεσα μας ανάβει αμέσως. Συνήθως δεν προλαβαίνουμε ούτε κουβέντες… μόνο ανάσες και υπονοούμενα.
«Τι φοράς στα πόδια σου;» με ρώτησε με εκείνη τη φωνή που πάντα με λυγίζει.
«Τίποτα… ξυπόλυτη είμαι», του απάντησα χαμηλά.
«Θέλω να φορέσεις τις γόβες σου. Μαύρες αν μπορείς. Και να περπατάς όσο μιλάμε. Θέλω να νιώθω τον ήχο τους… σαν να περπατάς δίπλα μου».
Στάθηκα για λίγο στη μέση του δωματίου. Πριν καν φορέσω τα παπούτσια, οι παλμοί μου είχαν ήδη ανέβει. Τις έδεσα αργά, νιώθοντας το δέρμα τους να ακουμπάει απαλά τους αστραγάλους μου.
Και μόλις έκανα το πρώτο βήμα… ο ήχος της γόβας στο πάτωμα αντήχησε σαν ψίθυρος.
«Έτσι…» είπε. «Σαν να σε ακούω να έρχεσαι προς το μέρος μου.»
Και ξαφνικά, δεν ήμουν μόνη στο σπίτι.
Ήταν σαν να περπατούσα μαζί του.
