Γράφει η Νικη Καββαθά
Υπάρχουν γυναίκες που δεν σε εμπνέουν απλώς· σε συγκλονίζουν. Σε κάνουν να αναρωτιέσαι πόση δύναμη μπορεί να κρύβει η ανθρώπινη ψυχή όταν όλα γύρω της προσπαθούν να τη συνθλίψουν. Για μένα, μια τέτοια γυναίκα είναι η Σοφία Φαλκόνε από τη σειρά The Penguin.
Δεν τη θαυμάζω επειδή είναι μια αψεγάδιαστη ηρωίδα—δεν είναι. Τη θαυμάζω γιατί είναι ακατέργαστη δύναμη, πεισματική επιβίωση και αξιοπρέπεια μέσα στην κόλαση. Είναι μια γυναίκα που δεν λύγισε ούτε όταν η ίδια της η οικογένεια την έκλεισε σε ψυχιατρείο για δέκα ολόκληρα χρόνια, ενώ ήταν αθώα και το φώναζε. Δέκα χρόνια σιωπής, απομόνωσης, αδικίας. Κι όμως, βγήκε από εκεί χωρίς να χάσει ούτε το μυαλό της ούτε τον εαυτό της.
Αυτό είναι που θα ήθελα, ως γυναίκα, να μπορώ να μοιάσω:
στην αντοχή που δεν χρειάζεται χειροκρότημα,
στη δύναμη που δεν παρακαλά για δικαίωση,
στην ικανότητα να ξανασηκώνεσαι όταν όλοι σε έχουν θάψει.
Η Σοφία Φαλκόνε δεν ζητάει χώρο. Τον απαιτεί. Δεν ζητάει να την πιστέψουν. Ξέρει ποια είναι, και αυτό αρκεί. Φέρει μια αυτοκυριαρχία που δεν κερδίζεται εύκολα—ιδίως όταν έχεις γνωρίσει το απόλυτο σκοτάδι της προδοσίας από τους ίδιους σου τους συγγενείς.
Το πιο ισχυρό στοιχείο της;
Ότι δεν επιτρέπει στο παρελθόν της να την κάνει θύμα.
Την κάνει θύελλα.
Και γι’ αυτό θα ήθελα να της μοιάσω.
Όχι στη σκληρότητά της, αλλά στην αλύγιστη καρδιά της.
Όχι στη βία της, αλλά στη βεβαιότητα της ύπαρξής της.
Όχι στην εκδίκησή της, αλλά στη φωτιά που δεν κατασβήστηκε παρά τα χρόνια φυλακής, απομόνωσης και προδοσίας.
Γιατί υπάρχουν γυναίκες που δεν ζουν απλώς την ιστορία τους—τη γράφουν με σίδερο και φλόγα.
Και η Σοφία Φαλκόνε είναι μία από αυτές.
