Ένας χαμένος πράκτορας. Μια κυβέρνηση γεμάτη προδότες. Μια αποστολή που δεν συγχωρεί λάθη.
1
Αεροδρόμιο Αθηνών. 02:15 π.μ.
Ένας άντρας πέρασε απαρατήρητος μέσα από τις αφίξεις. Δεν είχε βαλίτσες. Δεν είχε όνομα στο εισιτήριο. Δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει. Κι όμως ήταν εδώ.
“Λεωνίδης Άρης. Ηλικία: 44. Κατάσταση: Νεκρός εδώ και τρία χρόνια”.
Έτσι τουλάχιστον πίστευε η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών. Τώρα είχε επιστρέψει. Και δεν ήρθε για να κάνει ερωτήσεις. Τρία χρόνια πριν, ο Άρης είχε εξαφανιστεί. Τον είχαν στείλει σε μια αποστολή που δεν προοριζόταν για να επιστρέψει. Η “Επιχείρηση Σκοτεινός Θρόνος” είχε αποτύχει. Ή έτσι τουλάχιστον ήθελαν να πιστεύουν. Μόνο που ο Άρης είχε επιβιώσει. Και είχε μάθει την αλήθεια. Η κυβέρνηση δεν είχε απλώς προδώσει τον λαό της. Είχε προδώσει τον ίδιο της τον εαυτό. Και ο μόνος τρόπος να το ξεσκεπάσει ήταν να γίνει ξανά σκιά. Τώρα είχε επιστρέψει. Αλλά δεν ήταν πλέον πράκτορας. Ήταν κάτι χειρότερο.
“Είμαι εδώ για να τελειώσω αυτό που ξεκίνησα.”
2
Κυβερνητικό Μέγαρο. 03:30 π.μ.
Στο σκοτεινό δωμάτιο μιας απόρρητης αίθουσας επιχειρήσεων, δύο άντρες κοιτούσαν μια οθόνη.
Μπροστά τους, μια εικόνα από κάμερα ασφαλείας του αεροδρομίου. Η ανάλυση δεν ήταν τέλεια… αλλά το πρόσωπο ήταν ξεκάθαρο.
«Θεέ μου… Δεν μπορεί να είναι αυτός».
Ο Στέφανος Ράλλης, Υπουργός Εσωτερικών, ένιωσε τον ιδρώτα να κυλάει στη ραχοκοκαλιά του.
«Άρη, εσύ… είσαι νεκρός».
Δίπλα του, ένας άλλος άντρας παρέμεινε ψυχρός. Ο Λεοντίδης, επικεφαλής των μυστικών επιχειρήσεων της ΕΥΠ. Ο άνθρωπος που είχε δώσει την εντολή εξόντωσης του Άρη τρία χρόνια πριν.
«Αν είναι ζωντανός… τότε σημαίνει πως ξέρει».
Ο Ράλλης γύρισε απότομα.
«Δεν μπορεί να ξέρει».
«Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο! Τον θάψαμε!»
Ο Λεοντίδης χαμογέλασε σκοτεινά.
«Τότε γιατί είναι εδώ;»
Ο Ράλλης ένιωσε το στομάχι του να δένεται κόμπος. Ήξερε τι σήμαινε αυτό. Ο Άρης δεν είχε επιστρέψει για να μιλήσει. Είχε επιστρέψει για να πάρει εκδίκηση.
«Θέλω να τον βρείτε. Θέλω να τον εξαφανίσετε… αυτή τη φορά για πάντα».
Ο Λεοντίδης δεν απάντησε αμέσως. Ήξερε τον Άρη. Τον είχε εκπαιδεύσει.
«Δεν μπορείς να εξαφανίσεις έναν άνθρωπο που είναι ήδη σκιά».
Το βλέμμα του πάγωσε.
«Ο μόνος τρόπος να τον σταματήσεις… είναι να τον σκοτώσεις πριν σε σκοτώσει».
Ο Άρης περπατούσε μέσα στα στενά σοκάκια του λιμανιού. Ο αέρας μύριζε αλμύρα και πετρέλαιο.
Ήξερε πως είχαν καταλάβει ότι ήταν εδώ. Το ήθελε. Δεν είχε έρθει για να κρυφτεί. Είχε έρθει για να τους κάνει να δείξουν το πρώτο τους λάθος. Στα 100 μέτρα, ένα φορτηγό περίμενε ακίνητο.
Φαινόταν εγκαταλελειμμένο, αλλά ο Άρης ήξερε καλύτερα. Και τότε, είδε τη λάθος κίνηση. Μια σκιά πίσω από το παλιό κτήριο. Ένα παπούτσι που γλίστρησε στο βρεγμένο τσιμέντο. Ένα ανεπαίσθητο φως από διόπτρα νυχτερινής όρασης.
«Ωραία. Ήρθατε».
Ο Άρης έσκυψε πίσω από έναν μεταλλικό σωλήνα, βγάζοντας το σιγαστήρα από το όπλο του.
Ήξερε πως είχαν στήσει ενέδρα. Το θέμα ήταν… πόσοι ήταν; Έβγαλε το κινητό του και έστειλε ένα μήνυμα σε ένα κρυφό νούμερο. Μόνο δύο λέξεις:
«Το παιχνίδι ξεκίνησε. Η Παγίδα Κλείνει».
Τρεις πράκτορες της ΕΥΠ κινήθηκαν ταυτόχρονα.
«Τον έχουμε. Κλείστε τον».
Ο Άρης χαμογέλασε σκοτεινά. Αυτοί νόμιζαν ότι τον κυνηγούσαν. Αλλά ήταν ήδη μέσα στη δική του παγίδα. Με μια αστραπιαία κίνηση, έριξε έναν πυροβολισμό. Η πρώτη σφαίρα βρήκε τον άντρα πίσω από το κτήριο στο πόδι. Ο δεύτερος πράκτορας γύρισε να πυροβολήσει—αλλά ο Άρης ήταν ήδη πίσω του. Ένα γρήγορο χτύπημα στο λαιμό τον έκανε να πέσει λιπόθυμος.
«Σκορπιστείτε»
Ο τρίτος πράκτορας προσπάθησε να φύγει, αλλά ο Άρης τον άρπαξε και τον κόλλησε στον τοίχο.
«Ποιος σας έστειλε;»
Ο πράκτορας έφτυσε στο έδαφος.
«Ξέρεις πολύ καλά ποιος».
Ο Άρης έσφιξε τη λαβή του.
«Τότε να του πεις κάτι».
Με μια κίνηση, τον χτύπησε δυνατά στο κεφάλι, αφήνοντάς τον αναίσθητο. Δεν ήθελε ακόμα να σκοτώσει. Ήθελε να στείλει μήνυμα.
«Πες στον Λεοντίδη… ότι έρχομαι».
Στο Κυβερνητικό Μέγαρο. 05:30 π.μ.
Ο Λεοντίδης δέχτηκε το τηλεφώνημα. Οι τρεις πράκτορες είχαν αποτύχει.
«Δεν πέτυχε η ενέδρα».
Το βλέμμα του παρέμεινε παγωμένο.
«Ήξερα πως δεν θα πετύχαινε».
Γύρισε στον Ράλλη, που καθόταν απέναντί του με νευρικό βλέμμα.
«Πρέπει να τον βρούμε και να τον τελειώσουμε πρίν βρει αυτό που ψάχνει».
Ο Ράλλης κατάπιε δύσκολα.
«Και αν το έχει ήδη βρει;»
Ο Λεοντίδης έγειρε μπροστά.
«Τότε, κύριε Υπουργέ… είμαστε όλοι νεκροί».
Παλιό διαμέρισμα, Πετράλωνα. 06:10 π.μ.
Ο Άρης μπήκε στο σκοτεινό δωμάτιο και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Το χέρι του δεν έφυγε από το όπλο στη ζώνη του. Εδώ και 15 λεπτά ήξερε ότι κάποιος τον ακολουθούσε.
«Εμφανίσου» είπε ψυχρά.
Για λίγα δευτερόλεπτα, απόλυτη σιωπή. Και μετά, από τη σκιά του δωματίου, μια γυναικεία φιγούρα βγήκε αργά στο φως. Η Άννα Δεληγιάννη. Πρώην αξιωματικός της Αντιτρομοκρατικής.
Πρώην πράκτορας της ΕΥΠ. Και το πιο σημαντικό: πρώην σύντροφος του Άρη. Τα μάτια της τον σκανάρισαν από πάνω μέχρι κάτω.
«Ζεις».
Ο Άρης δεν απάντησε αμέσως.
«Προς το παρόν».
Η Άννα χαμογέλασε ελαφρά, αλλά το βλέμμα της παρέμεινε σκληρό.
«Έπρεπε να μείνεις νεκρός, Άρη. Αυτό ήταν το μόνο πράγμα που σε κρατούσε ασφαλή».
Ο Άρης την κοίταξε βαθιά στα μάτια.
«Δεν γύρισα για να είμαι ασφαλής. Ξέρω ποιος με πρόδωσε. Ξέρω ποιος σας χρησιμοποιεί σαν πιόνια. Και ξέρω ότι, αν δεν τους σταματήσουμε τώρα, σε λίγο δεν θα υπάρχει τίποτα να σταματήσουμε».
Η Άννα σταύρωσε τα χέρια της.
«Τους ταράζεις ήδη. Ο Ράλλης και ο Λεοντίδης έχουν σημάνει συναγερμό. Σε θέλουν εξαφανισμένο πριν φτάσεις στην αλήθεια».
Ο Άρης πλησίασε ένα βήμα πιο κοντά.
«Γι’ αυτό σε χρειάζομαι. Μέσα στην ΕΥΠ, ποιοι άλλοι είναι μαζί τους;»
Η Άννα δεν απάντησε αμέσως. Κοίταξε γύρω της, σαν να σκεφτόταν αν άξιζε να εμπλακεί ξανά.
«Έχεις ιδέα τι ζητάς από μένα; Αν μπω σ’ αυτό, δεν υπάρχει γυρισμός».
Ο Άρης χαμογέλασε σκοτεινά.
«Καλώς ήρθες στον κόσμο μου, Άννα».
Η Άννα έκλεισε τα μάτια για μια στιγμή, πήρε μια βαθιά ανάσα… και όταν τα άνοιξε ξανά, ήταν έτοιμη.
«Θα σε βοηθήσω. Αλλά πρώτα, πρέπει να σου δείξω κάτι».
Ο Άρης δεν ρώτησε. Ήξερε ότι, αν η Άννα είχε κάτι στα χέρια της, αυτό θα μπορούσε να αλλάξει το παιχνίδι. Ή να το κάνει ακόμα πιο θανάσιμο.
«Πάμε».
Μυστικό Κέντρο Επιχειρήσεων, Αθήνα
07:00 π.μ.
Ο Λεοντίδης στεκόταν μπροστά σε μια οθόνη που έδειχνε δορυφορικές εικόνες της Αθήνας.
Η φωνή του ήταν σταθερή, ψυχρή, γεμάτη υπολογισμό.
«Ο Δραγώνης δεν είναι απλώς ένα φάντασμα που επέστρεψε. Είναι μια μεταβλητή που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Και ξέρεις τι κάνουμε με τις μεταβλητές».
Απέναντί του, ένας άντρας με ξυρισμένο κεφάλι και στρατιωτική στάση παρέμεινε αμίλητος. Ο Στρατής. Επαγγελματίας εκτελεστής. Πρώην κομάντο. Ο άνθρωπος που η ΕΥΠ χρησιμοποιούσε όταν χρειαζόταν έναν θάνατο που έμοιαζε “τυχαίος”.
«Θέλω τον Δραγώνη νεκρό μέχρι απόψε».
Ο Στρατής δεν ρώτησε “γιατί”. Δεν ρώτησε “πώς”.
«Τοποθεσία;»
Ο Λεοντίδης πάτησε ένα κουμπί. Η οθόνη άλλαξε, δείχνοντας ένα στίγμα στο κέντρο της Αθήνας.
«Πετράλωνα. Παλιό κρησφύγετο. Ίσως έχει επαφές εκεί».
Ο Στρατής χαμογέλασε ελαφρά.
«Δύσκολος στόχος. Αλλά αν δεν ήταν, δεν θα μου το ανέθετες».
Ο Λεοντίδης έγειρε προς το μέρος του.
«Δεν υπάρχει περιθώριο αποτυχίας. Ο Δραγώνης πρέπει να πεθάνει».
Ο Στρατής έβαλε το πιστόλι του στη θήκη και έγνεψε.
«Μέχρι το βράδυ, θα έχει τελειώσει».
Και με αυτά τα λόγια, χάθηκε μέσα στη σκιά. Το κυνήγι είχε αρχίσει.
Παλιό κρησφύγετο, Πετράλωνα.
08:15 π.μ.
Ο Άρης και η Άννα βρίσκονταν σε ένα εγκαταλελειμμένο διαμέρισμα στον δεύτερο όροφο ενός παλιού κτηρίου. Ο χώρος ήταν λιτός: ένας μεταλλικός πάγκος, μερικοί χάρτες, ένας φορητός υπολογιστής και δύο γεμάτοι γεμιστήρες δίπλα σε ένα Glock.
«Δείξε μου τι έχεις» είπε ο Άρης, καθώς έκλεινε τις κουρτίνες.
Η Άννα έβγαλε ένα φλασάκι από το σακάκι της και το σύνδεσε στο laptop. Μια σειρά από κρυπτογραφημένα αρχεία εμφανίστηκαν στην οθόνη.
«Αυτό εδώ, Άρη, είναι ο λόγος που θέλουν να σε σκοτώσουν».
Ο Άρης έσκυψε μπροστά. Στην οθόνη, ένα αρχείο είχε τίτλο: “ΣΧΕΔΙΟ ΘΕΜΙΣ”.
«Τι είναι αυτό;»
Η Άννα τον κοίταξε σοβαρά.
«Μια επιχείρηση εκκαθάρισης. Δεν κυνηγάνε μόνο εσένα. Ο Λεοντίδης και ο Ράλλης έχουν φτιάξει μια μυστική ομάδα εξόντωσης για όσους ξέρουν πολλά».
Ο Άρης δεν μίλησε αμέσως. Αυτό που φοβόταν ήταν αλήθεια. Δεν ήταν μόνο δικό του το πρόβλημα.
«Πόσοι είναι στη λίστα;»
Η Άννα πάτησε ένα κουμπί. Ένας κατάλογος με δεκαπέντε ονόματα εμφανίστηκε. Μερικά τα ήξερε. Άλλοι ήταν πράκτορες που είχαν εξαφανιστεί. Άλλοι ήταν δημοσιογράφοι. Όλοι είχαν ένα κοινό: είχαν πλησιάσει πολύ στην αλήθεια.
«Ξεκίνησαν ήδη» είπε η Άννα.
Ο Άρης έκλεισε τα μάτια για μια στιγμή.
«Πρέπει να κινηθούμε γρήγορα»
Αλλά πριν προλάβουν να οργανωθούν, ένας ήχος τον έκανε να παγώσει. Ένα κινητό τηλέφωνο δόνησε. Όχι το δικό του.
«Άννα… ποιος έχει αυτόν τον αριθμό;»
Η Άννα κοίταξε το κινητό. Ήταν ένα ανώνυμο μήνυμα. Μόνο δύο λέξεις:
“ΣΤΟΧΟΣ ΕΝΤΟΠΙΣΤΗΚΕ.”
Η Άννα σήκωσε το βλέμμα της, και για πρώτη φορά… φάνηκε φοβισμένη.
«Άρη… μας βρήκαν.»
Είσοδος πολυκατοικίας, Πετράλωνα
08:30 π.μ.
Ο Στρατής βγήκε από ένα σκούρο SUV, φορώντας ένα μαύρο αδιάβροχο. Το βλέμμα του ήταν ψυχρό. Οπως επρεπε να ειναι. Προχώρησε ήρεμα προς την είσοδο του κτηρίου, ακολουθώντας τις πληροφορίες που του είχαν δοθεί.
«Δεύτερος όροφος. Ανατολικό διαμέρισμα».
Τίποτα δεν τον βιαζε. Ο στόχος ήταν παγιδευμένος. Δεν υπήρχε διαφυγή. Έβγαλε το όπλο του με τον σιγαστήρα και ανέβηκε τα σκαλιά. Αλλά πριν φτάσει στην πόρτα… κάτι δεν του άρεσε. Η σιωπή ήταν υπερβολική. Δεν ακουγόταν τίποτα από μέσα. Με το δάχτυλο στη σκανδάλη, έβαλε το αυτί του στην πόρτα. Και τότε το κατάλαβε. Η πόρτα εξερράγη μπροστά του, τινάζοντάς τον πίσω. Ο Στρατής προσγειώθηκε βαριά στα σκαλιά, το κεφάλι του να βουίζει από την έκρηξη. Πριν προλάβει να σηκωθεί, μια σκιά εμφανίστηκε από την κατεστραμμένη πόρτα. Ο Άρης στεκόταν εκεί, το όπλο του στραμμένο στον αντίπαλό του.
«Σε περίμενα».
Ο Στρατής μισόκλεισε τα μάτια.
«Δραγώνη…»
Ο Άρης προχώρησε αργά προς το μέρος του.
«Ποιος σε έστειλε;»
Ο Στρατής γέλασε σκοτεινά, ακόμα ξαπλωμένος στο πάτωμα.
«Αλήθεια; Χρειάζεται να ρωτήσεις;»
Ο Άρης έσφιξε τη σκανδάλη.
«Δώσε μου έναν λόγο να μην τελειώσω αυτό που ξεκίνησες».
Ο Στρατής σκούπισε λίγο αίμα από το μέτωπό του και χαμογέλασε.
«Γιατί… αν με σκοτώσεις, δεν θα μάθεις ποιός άλλος σε κυνηγάει.»
Η Άννα πλησίασε τον Άρη.
«Άρη, δεν έχουμε χρόνο. Πρέπει να φύγουμε!»
Ο Άρης δίστασε για μια στιγμή. Και αυτή η στιγμή ήταν αρκετή. Ο Στρατής πέταξε ένα καπνογόνο στο έδαφος. Καπνός γέμισε τον χώρο, κρύβοντας τον εκτελεστή. Μέχρι να διαλυθεί, είχε εξαφανιστεί. Ο Άρης έκλεισε τη γροθιά του.
«Αυτό ήταν το πρώτο χτύπημα».
Γύρισε προς την Άννα, τα μάτια του αποφασισμένα.
«Τώρα είναι η σειρά μας».
Η Άννα έγνεψε.
«Ξέρεις πού να τον βρούμε;»
Ο Άρης φόρεσε το μπουφάν του, έβαλε το Glock στη θήκη του και κοίταξε έξω από το παράθυρο.
«Ξέρω. Ο Λεοντίδης πίστεψε ότι μπορούσε να με θάψει. Ήρθε η ώρα να του δείξω… ότι έσκαψε τον λάθος τάφο».
Απόρρητο γραφείο, Κυβερνητικό Μέγαρο
10:00 π.μ.
Ο Λεοντίδης στεκόταν με τα χέρια πίσω από την πλάτη, κοιτάζοντας την πόλη μέσα από το θωρακισμένο παράθυρο. Το σχέδιο είχε αποτύχει. Ο Στρατής είχε αποτύχει. Αλλά το χειρότερο; Ο Δραγώνης δεν είχε απλώς επιβιώσει. Είχε αρχίσει να επιτίθεται. Ο Ράλλης μπήκε βιαστικά στο γραφείο, το πρόσωπό του κατακόκκινο από την ένταση.
«Έμαθες τι έγινε;»
Ο Λεοντίδης δεν γύρισε να τον κοιτάξει.
«Ναι».
«Ο Στρατής τον υποτίμησε. Και τώρα, ο Δραγώνης έρχεται για εμάς».
Ο Ράλλης κατάπιε σκληρά.
«Πρέπει να τον σταματήσουμε. Να τον εξαφανίσουμε. Να…»
Ο Λεοντίδης σήκωσε το χέρι του, και ο Ράλλης σώπασε. Γύρισε αργά και κάθισε στο γραφείο του.
«Ο Δραγώνης είναι κυνηγός. Αλλά ξεχνάει κάτι. Δεν είναι ο μόνος».
Πάτησε ένα κουμπί στο τηλέφωνό του. Η γραμμή άνοιξε και μια ψυχρή, υπολογιστική φωνή ακούστηκε από το ηχείο.
«Μιλήστε».
Ο Λεοντίδης έσκυψε μπροστά.
«Έχουμε έναν αδέσποτο σκύλο που χρειάζεται λουρί. Είναι ο Δραγώνης».
Η γραμμή έμεινε σιωπηλή για μερικά δευτερόλεπτα.
«Τι ανταμοιβή έχει το κεφάλι του;»
Ο Λεοντίδης χαμογέλασε σκοτεινά.
«Ό,τι ζητήσεις. Αλλά θέλω να υποφέρει πριν πεθάνει».
Η φωνή από την άλλη άκρη γέλασε χαμηλόφωνα.
«Λεωνίδη, με ξέρεις χρόνια. Αν τον πιάσω εγώ… θα παρακαλάει να πεθάνει».
Η γραμμή έκλεισε. Ο Ράλλης έσκυψε προς τον Λεοντίδη, γεμάτος ανησυχία.
«Ποιος ήταν αυτός;»
Ο Λεοντίδης πήρε μια ανάσα. Δεν του άρεσε να χρησιμοποιεί αυτό το χαρτί αλλά ο Δραγώνης δεν του άφηνε άλλη επιλογή.
«Ο άνθρωπος που ακόμα και οι εκτελεστές φοβούνται. Ο Ιάσονας».
Κρησφύγετο Άρη, Κολωνός
12:00 μ.μ.
Ο Άρης γέμιζε έναν γεμιστήρα, ενώ η Άννα μιλούσε στο τηλέφωνο. Το βλέμμα του ήταν σκοτεινό, γεμάτο συγκέντρωση.
«Πρέπει να προλάβουμε πριν κινηθούν ξανά».
Η Άννα έκλεισε το τηλέφωνο και τον κοίταξε σοβαρά.
«Έχουμε μεγαλύτερο πρόβλημα».
Ο Άρης σήκωσε το βλέμμα του.
«Ο Λεοντίδης δεν έστειλε μόνο τον Στρατή. Έφερε τον Ιάσονα».
Ο Άρης πάγωσε για μια στιγμή. Δεν είχε ακούσει αυτό το όνομα εδώ και χρόνια. Και αυτό δεν ήταν καλό.
«Ο Ιάσονας δεν κυνηγά στόχους. Τους εξαφανίζει».
Η Άννα κάθισε απέναντί του, πιο σοβαρή από ποτέ.
«Και αυτή τη φορά… ο στόχος είσαι εσύ».
Ο Άρης χαμογέλασε ελαφρά.
«Ωραία. Τότε θα δω αν έχει χάσει το άγγιγμά του».
Η Άννα αναστέναξε.
«Αυτό δεν είναι παιχνίδι, Άρη. Ο Ιάσονας δεν είναι σαν τους άλλους».
Ο Άρης την κοίταξε στα μάτια.
«Κανείς δεν είναι σαν τους άλλους. Γι’ αυτό και εγώ είμαι ακόμα ζωντανός».
Κέντρο της Αθήνας, κάπου στο Θησείο
01:45 μ.μ.
Ο Ιάσονας προχωρούσε μέσα στο πλήθος. Ήταν απλός, αθόρυβος, αόρατος. Κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν, κανείς δεν τον κοιτούσε δεύτερη φορά. Έτσι του άρεσε. Ένας κυνηγός που δεν εμφανιζόταν μέχρι να είναι πολύ αργά. Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη των στόχων του ήταν ότι τον υποτιμούσαν.
Ο Άρης όμως δεν θα έκανε αυτό το λάθος.
«Θα είναι προετοιμασμένος» ψιθύρισε στον εαυτό του.
Αλλά αυτή τη φορά, δεν θα είχε σημασία. Κάθε άνθρωπος έχει μια στιγμή αδυναμίας. Και ο Ιάσονας ήταν εκεί για να τη βρει. Στάθηκε στην είσοδο ενός μικρού καφέ. Από μέσα, είχε θέα στον δρόμο. Τέλειο σημείο παρακολούθησης. Άνοιξε το τηλέφωνό του.
“Έχω τα ίχνη του”
Απάντηση: “Περιμένουμε επιβεβαίωση.”
Ο Ιάσονας χαμογέλασε.
«Θα την έχετε σύντομα».
Σε μια ταράτσα στα Πετράλωνα
02:00 μ.μ.
Ο Άρης καθόταν ακίνητος, κοιτώντας μέσα από μια διόπτρα. Ήξερε πως τον παρακολουθούσαν. Δεν ήξερε από πού… ακόμα. Αλλά είχε ένα προαίσθημα.
«Όταν κάποιος σαν τον Ιάσονα βγαίνει στο κυνήγι, ξέρεις ότι δεν θα κάνει λάθος κινήσεις» είπε ήρεμα στην Άννα, που ήταν δίπλα του.
Η Άννα κοίταξε το ρολόι της.
«Άρη… αν ξέρεις ότι έρχεται, γιατί δεν τον σταματάς πρώτος;»
Ο Άρης χαμογέλασε
«Γιατί θέλω να τον πλησιάσω».
Η Άννα δεν απάντησε. Ήξερε τι σήμαινε αυτό. Αντί να κρυφτεί, ο Άρης ήθελε να δει από κοντά το θήραμά του. Αλλά αν έκανε έστω και ένα λάθος αυτή θα ήταν η τελευταία του αποστολή.
Θησείο, κοντά στο καφέ του Ιάσονα
02:30 μ.μ.
Ο Άρης κατέβηκε αργά από τη μηχανή του. Το βλέμμα του πέρασε πάνω από τα κτήρια, τις σκιές, τα τυφλά σημεία. Έψαχνε εκείνον που τον έψαχνε. Και τότε, τον είδε. Ο Ιάσονας καθόταν ήρεμος σε ένα τραπέζι, πίνοντας καφέ. Φαινομενικά χαλαρός. Αλλά ο Άρης ήξερε πως αυτό ήταν απλώς ένα τέχνασμα. Έτσι λειτουργούσε ένας εκτελεστής σαν τον Ιάσονα. Δεν έκανε την πρώτη κίνηση. Περίμενε το θήραμά του να μπει στην παγίδα από μόνο του. Ο Άρης χαμογέλασε.
«Ωραία. Ας δούμε ποιος είναι πιο γρήγορος».
Προχώρησε προς το καφέ. Ο Ιάσονας τον είδε. Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Δύο κυνηγοί. Δύο σκιές του ίδιου κόσμου.
«Άρη» είπε ψυχρά ο Ιάσονας.
«Ιάσονα» απάντησε ο Άρης, τραβώντας μια καρέκλα. Κάθισε απέναντί του. Η Αθήνα συνέχιζε να κινείται γύρω τους, αλλά για αυτούς ο χρόνος σταμάτησε.
«Ας τελειώνουμε με αυτό» είπε ο Ιάσονας. «Όπως παλιά».
Ο Άρης χαμογέλασε.
«Όχι ακριβώς όπως παλιά».
Και τότε, ένα μήνυμα ήρθε στο κινητό του Ιάσονα.
“ΠΡΟΔΟΣΙΑ. ΦΥΓΕ ΤΩΡΑ.”
Τα μάτια του Ιάσονα στένεψαν. Κοίταξε ξανά τον Άρη.
«Πώς…;»
Ο Άρης έγειρε μπροστά.
«Σε άφησα να με βρεις. Αλλά τώρα, θα δούμε ποιος φεύγει από εδώ ζωντανός.»
Ο Ιάσονας χαμογέλασε ελαφρά.
«Άρα, επιτέλους, θα παίξουμε στα ίσια.»
Και τότε η πρώτη σφαίρα έφυγε. Η πρώτη σφαίρα χτύπησε την καρέκλα του Άρη, εκατοστά από το πλευρό του. Ο κόσμος ούρλιαξε, πετάχτηκε από τα τραπέζια. Ο Άρης δεν περίμενε δεύτερη ευκαιρία. Με μια αστραπιαία κίνηση, κλώτσησε το τραπέζι προς τον Ιάσονα, χρησιμοποιώντας το ως κάλυψη. Η δεύτερη σφαίρα καρφώθηκε πάνω στο ξύλο, σπάζοντας το μισό τραπέζι.
«Γρήγορος, όπως πάντα» είπε ο Ιάσονας, ενώ σηκωνόταν.
Ο Άρης βρισκόταν ήδη σε κίνηση. Έριξε το σώμα του πίσω από έναν πάγκο, τραβώντας το Glock του.
«Και εσύ ακόμα κάνεις το λάθος να μιλάς πολύ».
Ο Ιάσονας γέλασε χαμηλόφωνα. Δεν βιάστηκε. Αυτός δεν ήταν ένας απλός στόχος. Ήταν παιχνίδι στρατηγικής. Ο χώρος είχε αδειάσει. Οι πελάτες είχαν φύγει τρέχοντας, αφήνοντας πίσω πεσμένες καρέκλες και αναποδογυρισμένα τραπέζια. Το μόνο που έμενε ήταν οι δύο κυνηγοί. Ο Ιάσονας άλλαξε θέση. Ήξερε ότι ο Άρης θα προσπαθούσε να τον τραβήξει σε κοντινή μάχη.
«Σε έχω δει να καθαρίζεις δωμάτια με δέκα άτομα» είπε, ενώ άλλαζε γεμιστήρα. «Αλλά ξέρεις ποια είναι η διαφορά μας, Άρη;»
Ο Άρης γέλασε σκοτεινά.
«Ότι εγώ ξέρω πότε να τραβηχτώ;»
«Λάθος».
Ο Άρης πυροβόλησε δύο φορές, αλλά ο Ιάσονας είχε ήδη αλλάξει θέση. Η μία σφαίρα έσπασε το παράθυρο, η άλλη χτύπησε τον πάγκο. Και τότε… ο Ιάσονας έκανε κάτι που δεν περίμενε. Έριξε το όπλο του κάτω.
«Δεν χρειάζομαι σφαίρες για να σε τελειώσω.»
Ο Άρης μισόκλεισε τα μάτια. Το ήξερε. Ο Ιάσονας ήταν από τους λίγους που μπορούσαν να τον αντιμετωπίσουν χωρίς όπλο. Ήταν εξίσου εκπαιδευμένος, εξίσου θανάσιμος.
«Ωραία»
Ο Άρης πέταξε και εκείνος το όπλο του στο έδαφος. Η μάχη θα τελείωνε σώμα με σώμα. Ο Ιάσονας κινήθηκε πρώτος. Προσπάθησε να αρπάξει τον Άρη από τον λαιμό, αλλά εκείνος έκανε ένα βήμα πίσω, αποφεύγοντας την κίνηση. Με μια αστραπιαία αντίδραση, χτύπησε τον Ιάσονα στα πλευρά. Ο Ιάσονας δεν αντέδρασε. Αντί γι’ αυτό, έπιασε το μπράτσο του Άρη και τον πέταξε πάνω στον πάγκο.
«Έχεις σκουριάσει».
Ο Άρης σηκώθηκε αμέσως και έριξε έναν αγκώνα στο πρόσωπο του Ιάσονα. Αίμα πετάχτηκε από τη μύτη του εκτελεστή, αλλά εκείνος δεν έκανε βήμα πίσω. Αντί γι’ αυτό, του έριξε μια δυνατή κλωτσιά στο στήθος, ρίχνοντάς τον στο πάτωμα. Ο Ιάσονας πήδηξε πάνω του, προσπαθώντας να του μπλοκάρει τα χέρια. Αλλά ο Άρης βρήκε μια ανοιχτή ευκαιρία. Με όλη του τη δύναμη, χτύπησε το γόνατό του στα πλευρά του Ιάσονα. Ο εκτελεστής έχασε για μια στιγμή την ισορροπία του. Και αυτό ήταν αρκετό. Ο Άρης τον έσπρωξε πίσω και τον πέταξε πάνω σε ένα τραπέζι. Ο Ιάσονας μισοσηκώθηκε, λαχανιασμένος, με αίμα να κυλάει από το στόμα του.
«Ακόμα δυνατός, ε;»
«Ακόμα ζωντανός» απάντησε ο Άρης.
Για πρώτη φορά, ο Ιάσονας χαμογέλασε πραγματικά.
«Τότε να σε δω πώς θα φύγεις από εδώ».
Έβγαλε ένα μικρό τηλεχειριστήριο από την τσέπη του και πάτησε ένα κουμπί. ΜΠΑΜ! Μια τεράστια έκρηξη ανατίναξε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο λίγα μέτρα πιο κάτω. Ο Άρης και ο Ιάσονας τινάχτηκαν πίσω από το σοκ. Καπνός γέμισε τον χώρο, σκεπάζοντας τα πάντα. Όταν ο Άρης σηκώθηκε, ο Ιάσονας είχε εξαφανιστεί. Η μάχη δεν είχε τελειώσει. Απλώς είχε μεταφερθεί στο επόμενο στάδιο.
Κρησφύγετο, Κολωνός
03:15 μ.μ.
Η Άννα έριξε μια ματιά στις πληγές του Άρη καθώς του έδεσε το χέρι.
«Δεν μπορείς να τον αφήσεις να ξεφύγει».
Ο Άρης κοίταξε έξω από το παράθυρο.
«Δεν θα πάει μακριά».
Άνοιξε το τηλέφωνό του και πληκτρολόγησε έναν κωδικό.
“ΕΝΤΟΠΙΣΤΕ ΤΟΝ”
Η απάντηση ήρθε αμέσως.
“ΕΧΕΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΕΙΟ”
Ο Άρης έσφιξε τη γροθιά του.
«Ο Λεοντίδης τον θέλει πίσω. Δεν πρόκειται να τον αφήσω».
Πήρε το όπλο του και φόρεσε το σακάκι του.
«Ήρθε η ώρα να πάμε εμείς σε αυτούς».
Η Άννα ένευσε. Η επόμενη μάχη δεν θα ήταν ενέδρα. Δεν θα ήταν παιχνίδι. Ήταν η αρχή του τέλους.
Απόρρητο στρατηγείο. Βόρεια προάστια
11:45 μ.μ.
Ο Ιάσονας πέρασε την είσοδο του υπόγειου κτηρίου, τα μάτια του σκοτεινά, το χέρι του ακόμα να αιμορραγεί από τη μάχη. Ο Λεοντίδης τον περίμενε, καθισμένος πίσω από ένα γυάλινο γραφείο.
Ο Ράλλης στεκόταν δίπλα του, με εμφανή ανησυχία.
«Δεν τον έφερες νεκρό» είπε ο Λεοντίδης ψυχρά.
Ο Ιάσονας άφησε το μπουφάν του πάνω στην καρέκλα και καθάρισε λίγο το αίμα από το στόμα του.
«Θα έπρεπε να τον είχες θάψει πριν χρόνια».
Ο Ράλλης πετάχτηκε από τη θέση του.
«Αυτό σημαίνει ότι ο Δραγώνης έρχεται;!»
Ο Ιάσονας χαμογέλασε ελαφρά.
«Όχι. Αυτό σημαίνει ότι είναι ήδη καθ’ οδόν».
Σε ένα μαύρο SUV, καθ’ οδόν προς το στρατηγείο
12:30 π.μ.
Ο Άρης φόρεσε το γάντι στο δεξί του χέρι και έλεγξε τον σιγαστήρα του Glock του. Η Άννα, καθισμένη στο κάθισμα του συνοδηγού, κοιτούσε το τάμπλετ της.
«Το σύστημα ασφαλείας τους είναι πιο περίπλοκο από όσο περιμέναμε. Δύο είσοδοι, τέσσερις ένοπλοι φρουροί, θερμικές κάμερες και αυτόματα πυροβόλα στις γωνίες».
Ο Άρης έμεινε σιωπηλός για μερικά δευτερόλεπτα.
«Έχει αδύνατο σημείο;»
Η Άννα πάτησε κάτι στην οθόνη.
«Η νότια είσοδος έχει ένα τυφλό σημείο για 6 δευτερόλεπτα ανά κύκλο ασφαλείας. Αλλά αν δεν περάσουμε έγκαιρα, θα σημάνει συναγερμός».
Ο Άρης χαμογέλασε ελαφρά.
«Έξι δευτερόλεπτα είναι πολυτέλεια».
Πίσω, στο κάθισμα του SUV, ο Μιχάλης ένας παλιός τους σύνδεσμος μέσα στις ειδικές δυνάμεις φόρτωνε έναν εκρηκτικό μηχανισμό.
«Έχουμε ένα πλάνο εξόδου;»
Η Άννα δεν απάντησε αμέσως.
«Βγαίνουμε ζωντανοί ‘η δεν βγαίνουμε καθόλου.»
Ο Άρης έβαλε το όπλο στη θέση του και κοίταξε την οθόνη.
«Πάμε να κλείσουμε λογαριασμούς».
Νότια είσοδος στρατηγείου
12:45 π.μ.
Ένας φρουρός έλεγχε τις κάμερες. Δεν είδε ποτέ το πρώτο χτύπημα να έρχεται. Ένα αθόρυβο βλήμα από σιγασμένο όπλο τον έριξε κάτω. Ο Άρης προχώρησε αθόρυβα, ακολουθούμενος από την Άννα και τον Μιχάλη. Μέσα σε έξι δευτερόλεπτα, πέρασαν το τυφλό σημείο και μπήκαν στην καρδιά του στρατηγείου. Αυτό που είδαν μέσα, τους έκανε να παγώσουν. Δεκάδες φάκελοι, υπολογιστές, χάρτες. Δεκαπέντε ονόματα γραμμένα σε έναν πίνακα. Άνθρωποι που είχαν “εξαφανιστεί”. Δημοσιογράφοι, στρατιωτικοί, πράκτορες. Όλοι όσοι είχαν προσπαθήσει να αποκαλύψουν την αλήθεια.
«Δες τι έχτισαν…» ψιθύρισε η Άννα. Ένα δίκτυο δολοφονιών».
Ο Άρης έβγαλε το κινητό του και άρχισε να φωτογραφίζει τα αρχεία.
«Αυτό… θα τελειώσει απόψε».
Αλλά πριν προλάβουν να κινηθούν. Η πόρτα άνοιξε με δύναμη. Ο Ιάσονας στεκόταν εκεί, με ένα πιστόλι στο χέρι.
«Δεν πρόκειται να βγείτε από εδώ ζωντανοί».
Από πίσω του, ο Λεοντίδης και δύο βαριά οπλισμένοι άντρες μπήκαν στο δωμάτιο. Ο Άρης δεν κινήθηκε. Ήξερε ότι αυτή ήταν η στιγμή της τελικής σύγκρουσης.
«Ήρθε η ώρα, Άρη» είπε ο Λεοντίδης. «Τελείωσε».
Ο Άρης χαμογέλασε σκοτεινά.
«Όχι. Μόλις άρχισε».
Ο πρώτος πυροβολισμός έπεσε. Η πρώτη σφαίρα έσπασε την οθόνη ενός υπολογιστή.
Η δεύτερη καρφώθηκε στον τοίχο, χιλιοστά από το κεφάλι του Άρη. Τα φώτα αναβόσβησαν καθώς οι πυροβολισμοί αντήχησαν στον χώρο. Ο Άρης πέταξε ένα τραπέζι στο πλάι και βούτηξε πίσω από έναν μεταλλικό πάγκο.
«Μιχάλη, κάλυψη!»
Ο Μιχάλης, με το όπλο του στραμμένο στην πόρτα, πυροβόλησε δύο φορές. Ενας από τους άντρες του Λεοντίδη έπεσε. Ο άλλος σύρθηκε πίσω από έναν διακόπτη ασφαλείας. Ο Ιάσονας κινήθηκε σαν φάντασμα. Χωρίς να πυροβολήσει, πέρασε ανάμεσα από τις σκιές, πλησιάζοντας τον Άρη. Ο Λεοντίδης και ο Ράλλης είχαν τραβηχτεί προς την έξοδο. Δεν ήταν πολεμιστές. Ήταν άνθρωποι που έδιναν εντολές και άφηναν άλλους να σκοτώνονται γι’ αυτούς.
«Ασφαλίστε το κέντρο!» ούρλιαξε ο Λεοντίδης.
Αλλά ήξερε την αλήθεια. Αυτό δεν ήταν πλέον μια επιχείρηση. Ήταν εκτέλεση. Ο Άρης κατάλαβε ότι ο Ιάσονας πλησίαζε. Το διαισθανόταν. Πριν προλάβει να αντιδράσει, ένα χέρι άρπαξε τον ώμο του. Ο Άρης γύρισε και πρόλαβε να μπλοκάρει ένα χτύπημα στο λαιμό. Οι δύο άντρες συγκρούστηκαν. Γροθιές αντάλλαξαν με ταχύτητα. Ο Ιάσονας έριξε μια δυνατή κλωτσιά, αλλά ο Άρης έσκυψε και τον χτύπησε στα πλευρά.
«Πάντα σου άρεσε να παίζεις με το θήραμά σου, ε;» είπε ο Άρης, λαχανιασμένος.
Ο Ιάσονας χαμογέλασε, σκουπίζοντας το αίμα από το στόμα του.
«Και εσύ πάντα ήσουν ξεροκέφαλος».
Ο Άρης πρόλαβε να πιάσει ένα κομμάτι σπασμένου γυαλιού από το έδαφος. Αλλά ο Ιάσονας ήταν πιο γρήγορος. Με μια απότομη κίνηση, έβγαλε ένα μαχαίρι και το βύθισε στον ώμο του Άρη. Ο πόνος ήταν διαπεραστικός, αλλά ο Άρης δεν έπεσε. Με μια απεγνωσμένη κίνηση, έμπηξε το γυαλί στον μηρό του Ιάσονα. Ο εκτελεστής ούρλιαξε, έκανε δύο βήματα πίσω.
«Αυτό… ήταν λάθος».
Έβγαλε το όπλο του και το έστρεψε στον Άρη. Αλλά ο Άρης είχε ήδη σηκώσει το δικό του. Και αυτή τη φορά, δεν υπήρχε χώρος για παιχνίδια. Η σφαίρα βρήκε τον Ιάσονα στο στήθος. Ο άντρας έπεσε στο έδαφος, τα μάτια του ανοιχτά από το σοκ. Προσπάθησε να μιλήσει… αλλά το μόνο που βγήκε ήταν αίμα. Ο Άρης στάθηκε από πάνω του, κρατώντας το τραυματισμένο του ώμο.
«Παιχνίδι τελείωσε».
Ο Ιάσονας δεν απάντησε. Για πρώτη φορά στη ζωή του… είχε χάσει. Και δεν θα είχε δεύτερη ευκαιρία. Ο Λεοντίδης και ο Ράλλης έτρεχαν προς το ασανσέρ. Οι υπόλοιποι άντρες τους ήταν νεκροί. Δεν έμεινε κανείς να τους προστατεύσει.
«Ανοίξτε το ασανσέρ!» φώναξε ο Ράλλης, πατώντας επανειλημμένα το κουμπί.
Αλλά πριν προλάβει να μπει… Ο Άρης εμφανίστηκε από τη γωνία, το όπλο του υψωμένο.
«Δεν θα πάτε πουθενά».
Ο Ράλλης έτρεμε, κολλημένος στον τοίχο. Ο Λεοντίδης, από την άλλη, παρέμεινε ψυχρός.
«Δεν θα τολμήσεις» είπε ήρεμα. «Αν με σκοτώσεις, θα πάρεις τη θέση μου. Και ξέρεις τι σημαίνει αυτό»
Ο Άρης πλησίασε, το όπλο του έτοιμο.
«Ξέρω τι σημαίνει».
Έστρεψε το όπλο του στον Ράλλη και πάτησε τη σκανδάλη. Μια σφαίρα στο κεφάλι. Ο Ράλλης σωριάστηκε νεκρός. Ο Λεοντίδης δεν έδειξε έκπληξη. Μόνο ένα αχνό μειδίαμα.
«Και τώρα;»
«Θα με σκοτώσεις;» Ο Άρης πήρε μια βαθιά ανάσα.
Και τότε, χαμήλωσε το όπλο.
«Όχι. Θα σε αφήσω να ζήσεις. Αλλά από αύριο… όλοι θα ξέρουν τι έκανες.»
Έβγαλε ένα USB από την τσέπη του και το πέταξε στο πάτωμα. Όλες οι πληροφορίες. Όλες οι δολοφονίες. Όλα τα μυστικά.
«Η Αυγή ξημερώνει, Λεοντίδη. Και αυτή τη φορά… δεν έχει μέρος να κρυφτείς».
Ο Λεοντίδης έμεινε σιωπηλός, κοιτάζοντας τον Άρη καθώς απομακρυνόταν. Αυτή η μάχη είχε τελειώσει. Αλλά ο πόλεμος… δεν θα τελείωνε ποτέ. Ο Άρης στεκόταν στην πόρτα, το USB πεσμένο στο πάτωμα, το αίμα του Ιάσονα ακόμα ζεστό δίπλα του. Ο Λεοντίδης δεν είχε κινηθεί.
Δεν είχε πει λέξη από τη στιγμή που ο Ράλλης έπεσε νεκρός. Αλλά όταν ο Άρης έκανε το πρώτο του βήμα προς την έξοδο, η φωνή του ήρθε χαμηλή.
«Είσαι αφελής».
Ο Άρης σταμάτησε. Δεν γύρισε να τον κοιτάξει, αλλά άκουγε.
«Νομίζεις ότι κέρδισες; Νομίζεις ότι αυτό το USB αλλάζει κάτι; Νομίζεις ότι ΕΓΩ ήμουν το πρόβλημα;»
Ο Άρης μισόκλεισε τα μάτια. Ο Λεοντίδης δεν ήταν άνθρωπος που μιλούσε χωρίς λόγο.
«Σκότωσες τον Ράλλη. Σκότωσες τον Ιάσονα. Κατάφερες να φτάσεις μέχρι εδώ. Αλλά εμένα… με άφησες ζωντανό».
Ο Άρης γύρισε και τον κοίταξε στα μάτια.
«Γιατί να σε σκοτώσω, Λεοντίδη; Η πτώση σου θα είναι δημόσια. Θα σε ξεσκίσουν. Θα γίνεις το πρόσωπο της διαφθοράς».
Ο Λεοντίδης χαμογέλασε. Για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ, χαμογέλασε πραγματικά.
«Ποιος σου είπε ότι θα υπάρξει πτώση;»
Ο Άρης έσφιξε τα δόντια.
«Τα στοιχεία»
«Τα στοιχεία… θα εξαφανιστούν. Οι δολοφονίες… θα καλυφθούν. Ο κόσμος δεν θέλει ήρωες, Άρη. Θέλει σταθερότητα. Και ξέρεις ποιος τη δίνει; ΕΓΩ».
Ο Άρης ένιωσε το αίμα του να παγώνει. Ο Λεοντίδης δεν ήταν απλά ένας άνθρωπος που μπορούσε να εξαφανιστεί από τον χάρτη. Ήταν το χέρι που κινούσε τα πιόνια.
«Τώρα, λοιπόν, έχεις δύο επιλογές. Ή με σκοτώνεις εδώ και παίρνεις τη θέση μου ή φεύγεις, και αφήνεις τον κόσμο να με χρειάζεται».
Ο Άρης τον κοίταξε. Το Glock ήταν ακόμα στο χέρι του. Ήταν τόσο απλό. Ένα πάτημα της σκανδάλης. Ένα τέλος σε όλα. Αλλά το ήξερε. Ο Λεοντίδης είχε δίκιο. Αν τον σκότωνε, δεν θα κατέρρεε το σύστημα. Θα έπαιρνε απλώς τη θέση του. Και τότε, ο Άρης συνειδητοποίησε κάτι. Δεν υπήρχε “έξοδος” από αυτόν τον κόσμο. Δεν υπήρχε νίκη. Υπήρχε μόνο ποιος κρατάει τη λεπίδα. Και ο Άρης ήξερε… πως είχε ζήσει όλη του τη ζωή μέσα στις σκιές. Ίσως είχε έρθει η ώρα… να γίνει μία από αυτές. Ο Άρης δεν είπε τίποτα. Άφησε το Glock να πέσει στο πάτωμα. Ο Λεοντίδης τον κοίταξε, χωρίς να αλλάξει έκφραση.
«Σωστή επιλογή».
Ο Άρης πήρε μια βαθιά ανάσα και γύρισε την πλάτη του. Βγήκε από την πόρτα, χωρίς να κοιτάξει πίσω. Η νύχτα τον κατάπιε ξανά. Η ιστορία του δεν είχε τελειώσει. Απλώς είχε αλλάξει κεφάλαιο. Γιατί σε αυτόν τον κόσμο… οι σκιές πάντα επιστρέφουν.
