Η Σοφία είχε μεγαλώσει σε ένα μικρό, απομονωμένο χωριό κοντά στις βουνίσιες περιοχές της Μακεδονικής γής, όπου τα βουνά αγκάλιαζαν τη γη με ένα αίσθημα μυστηρίου και απομόνωσης. Από μικρή, το ενδιαφέρον της για τη φύση και τα πλάσματα του ουρανού την είχε κάνει να ξεχωρίζει. Οι θρύλοι του χωριού της μιλούσαν για αετούς που δεν ήταν απλώς πουλιά, αλλά φορείς μιας αρχαίας σοφίας που συνδεόταν με το πεπρωμένο του κόσμου.
Η οικογένειά της είχε πάντα μια μοναδική σχέση με τα πλάσματα του ουρανού. Ο παππούς της, άνθρωπος της παράδοσης και του μύθου, της είχε συχνά μιλήσει για μια παλιά εποχή, όταν οι αετοί ήταν οι φύλακες του κόσμου. Αλλά αυτό που η Σοφία δεν ήξερε ήταν ότι το πεπρωμένο της είχε ήδη συνδεθεί με αυτούς τους αετούς με τρόπο που η ίδια δεν μπορούσε να κατανοήσει.
Ο Ιάσονας, από την άλλη, ήταν ένας νέος επιστήμονας με πάθος για την αρχαιολογία και την ανακάλυψη. Πάντα έψαχνε για εξηγήσεις που βασίζονταν στη λογική και την επιστήμη. Τα παραμύθια και οι θρύλοι του χωριού δεν τον ενδιέφεραν. Ήθελε απλώς γεγονότα. Όταν όμως η Σοφία τον κάλεσε να τη βοηθήσει σε μια αποστολή που η ίδια θεωρούσε πολύ προσωπική, δεν μπορούσε να αντισταθεί στην πρόκληση.
Η αποστολή τους ήταν απλή στην αρχή: να βρουν την αλήθεια πίσω από τους θρύλους του χωριού. Αλλά καθώς προχωρούσαν, ανακάλυπταν ότι αυτό το μυστικό δεν ήταν απλώς μια ιστορία. Ήταν το κλειδί για την κατανόηση του κόσμου, ένα μυστικό που το έκρυβαν για αιώνες και το οποίο δεν μπορούσαν να αγνοήσουν.
Η Σοφία και ο Ιάσονας αποφάσισαν να ξεκινήσουν το ταξίδι τους κατά το ηλιοβασίλεμα, όταν ο κόσμος φαίνεται πιο μυστηριώδης και γεμάτος δυνατότητες. Η ατμόσφαιρα γύρω τους ήταν βαριά με την αίσθηση ότι κάτι θα άλλαζε. Κρατούσαν στα χέρια τους έναν παλιό χάρτη, από τη μια πλευρά του οποίου υπήρχαν περίεργοι συμβολισμοί που συνδέονταν με τους αετούς, ενώ από την άλλη ήταν γραμμένες αινιγματικές οδηγίες.
Ο Ιάσονας κοιτούσε τον χάρτη με προσοχή, αλλά η Σοφία αισθανόταν την ένταση στην ατμόσφαιρα. Τα μάτια της, γεμάτα ανυπομονησία και φοβία ταυτόχρονα, κοιτούσαν τη σκιά του αετού που πετούσε πάνω από το βουνό. Ήξερε ότι η αλήθεια ήταν εκεί, κάπου στο βάθος των βουνών, κρυμμένη και έτοιμη να αποκαλυφθεί.
«Μακάρι να είχαμε περισσότερες πληροφορίες για το τι ακριβώς ψάχνουμε,» είπε ο Ιάσονας, ανησυχώντας λίγο για τις ανακολουθίες στον χάρτη.
«Δεν χρειάζεται να ξέρουμε τα πάντα,» απάντησε η Σοφία με σιγουριά. «Αυτό που χρειαζόμαστε είναι πίστη και θάρρος».
Ο Ιάσονας την κοίταξε, αλλά δεν απάντησε. Αν και έδινε μεγαλύτερη σημασία στη λογική και στην έρευνα, κάτι στη φωνή της Σοφίας του είπε ότι αυτή η αποστολή δεν ήταν κάτι συνηθισμένο. Δεν ήταν απλώς μια εξίσωση ή μια εξήγηση. Ήταν ένα ταξίδι στην ψυχή του κόσμου.
Κεφάλαιο 2
Η διαδρομή τους ήταν δύσκολη και γεμάτη εμπόδια. Τα βουνά ήταν αχαρτογράφητα και η φύση γύρω τους όλο και πιο άγρια. Οι σύντομες στάσεις για ξεκούραση ήταν γεμάτες σιωπή. Η Σοφία και ο Ιάσονας, παρόλο που είχαν διαφορετικές προσδοκίες και φιλοδοξίες, βρέθηκαν να αντλούν δύναμη ο ένας από τον άλλον. Αλλά κάθε βήμα τους τους οδηγούσε όλο και πιο κοντά σε μια αλήθεια που δεν ήξεραν αν ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν.
Η Σοφία ένιωθε ότι κάτι βάραινε τη καρδιά της. Ήταν η ευθύνη της αποστολής τους ή μήπως ήταν κάτι που είχε να κάνει με την ίδια τη φύση των αετών; Η αίσθηση ότι οι αετοί την παρακολουθούσαν κάθε στιγμή ήταν αδύνατο να αγνοηθεί. Κάθε φορά που γύριζε το κεφάλι της στον ουρανό, το φτερούγισμα των φτερών της αίσθησης του αετού ήταν εκεί, σαν να την παρακολουθούσαν, σαν να περίμεναν κάτι από εκείνη.
Ο Ιάσονας, από την άλλη, είχε μια διαφορετική προοπτική. Όλη αυτή η μυθολογία τον άφηνε αδιάφορο. Η λογική του επέμενε ότι όλα αυτά ήταν απλώς ιστορίες που είχαν χαθεί στη διάρκεια των αιώνων. Η αρχαιολογία του παρελθόντος, όμως, είχε διαφορετική δυναμική: κάθε νέο στοιχείο που ανακάλυπταν τους έφερνε πιο κοντά σε μια αποκαλυπτική αλήθεια. Οι θρύλοι ήταν πολύ πραγματικοί για να τους αγνοήσουν.
Μια μέρα, καθώς περπατούσαν βαθιά μέσα στο δάσος, ανακάλυψαν κάτι που δεν περίμεναν. Κάτω από μια μεγάλη βελανιδιά, εντόπισαν μια κρυμμένη σπηλιά, μέσα στην οποία υπήρχε μια σειρά από χαραγμένες πέτρες που σχημάτιζαν έναν περίεργο κύκλο. Οι χαραγμένες γραμμές ήταν καλλιτεχνικά φτιαγμένες, αλλά ο Ιάσονας ένιωσε μια ανατριχίλα. Τα σύμβολα ήταν ίδια με εκείνα που είχαν δει στον χάρτη τους. Έπρεπε να μπουν.
“Πιστεύεις ότι είμαστε έτοιμοι για αυτό;” ρώτησε η Σοφία με φωνή που έμοιαζε γεμάτη αμφιβολία. “Αν είναι όντως οι αετοί, η αλήθεια που θα μάθουμε θα αλλάξει τα πάντα”.
Ο Ιάσονας κοίταξε την είσοδο της σπηλιάς με απορία.
“Δεν έχουμε επιλογή,” είπε. “Αν η ανακάλυψη αυτή έχει σημασία, πρέπει να προχωρήσουμε. Ποιοι είμαστε αν δεν αναζητούμε την αλήθεια;”
Ανεβαίνοντας στα πρώτα σκοτεινά μονοπάτια της σπηλιάς, η ένταση μεταξύ τους γινόταν όλο και πιο αισθητή. Ο ήχος των βημάτων τους αντηχούσε στον άδειο χώρο. Η ατμόσφαιρα είχε κάτι απόκοσμο, σαν να είχαν μπει σε μια άλλη διάσταση, μια περιοχή πέρα από την ανθρώπινη αντίληψη. Αλλά εκεί, στη μέση της σπηλιάς, βρήκαν κάτι που τους συγκλόνισε. Μια παλιά πέτρινη βόμβα, μια τεράστια σφαίρα από πέτρα με αρχαία σύμβολα χαραγμένα πάνω της. Ήταν σαν να έκρυβε κάτι, κάτι που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν ακόμα. Η Σοφία προχώρησε διστακτικά και την άγγιξε.
Η στιγμή αυτή δεν ήταν μόνο μια στιγμή ανακάλυψης, ήταν η στιγμή που η ζωή τους θα άλλαζε για πάντα. Η δύναμη που ένιωσαν από το άγγιγμα της πέτρας ήταν έντονη και τους έφερε αντιμέτωπους με μια απίστευτη αποκάλυψη: η αλήθεια δεν ήταν απλώς η γνώση που έψαχναν. Ήταν η συνειδητοποίηση ότι οι αετοί, οι φύλακες των μυστικών, δεν ήταν απλώς πλάσματα που παρακολουθούσαν, αλλά δύναμη που συνδεόταν με την ανθρώπινη ψυχή. Η Σοφία ένιωσε την ψυχή της να σφίγγεται καθώς καταλάβαινε τη μεγάλη αλήθεια: αυτοί οι αετοί ήταν, στην πραγματικότητα, οι τελευταίοι φύλακες της ανθρώπινης ύπαρξης. Εάν αυτοί έπεφταν, ο κόσμος θα ανατρεπόταν.
Κεφάλαιο 3
Όταν έφυγαν από τη σπηλιά και η πρώτη ανατολή τους έβρισκε με την καρδιά γεμάτη αμφιβολίες, ο Ιάσονας έσπασε τη σιωπή.
«Όλα αυτά είναι αλήθεια, Σοφία. Το καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι; Είμαστε μπλεγμένοι σε κάτι μεγαλύτερο από εμάς».
Η Σοφία κοίταξε τον Ιάσονα και τον άκουσε προσεκτικά. Το φως του ήλιου ήταν τόσο έντονο όσο και το βάρος της απόφασης που είχαν μπροστά τους. Είχαν μόλις ανακαλύψει ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά της ανθρωπότητας. Αλλά η αλήθεια είχε και το τίμημά της. Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει καθώς οι Σοφία και Ιάσονας περπατούσαν στον στενό δρομάκι που οδηγούσε πίσω στο χωριό τους. Η ένταση της αποκάλυψης τους είχε αφήσει μουδιασμένους, ενώ οι αναμνήσεις της σπηλιάς έμοιαζαν σαν όνειρο, αλλά το βάρος της αλήθειας ήταν αληθινό και τους πλάκωνε.
Η Σοφία, με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό, ένιωθε την παρουσία των αετών να τη βαραίνει. Δεν ήταν απλώς πουλιά που πετούσαν πάνω από τα βουνά. Οι αετοί ήταν κάτι περισσότερο. Ηταν φύλακες που είχαν χρέος να κρατούν μυστικά αρχαίων εποχών, και το μυστικό τους ήταν πια στα χέρια τους.
«Ο κόσμος είναι έτοιμος να μάθει την αλήθεια, Ιάσονα. Δεν είμαστε απλώς ανακριτές του παρελθόντος. Το παρελθόν έχει επανέλθει για να αλλάξει το μέλλον», είπε με μια φωνή που θύμιζε ψίθυρο, αλλά έφερε με το βάρος της ένα παλιό αίσθημα φόβου και ανησυχίας.
Ο Ιάσονας δεν μιλούσε, αλλά ένιωθε το ίδιο βάρος. Δεν ήταν σίγουρος αν ήθελε να συνεχίσει αυτό το ταξίδι. Η λογική του αγωνιζόταν να καταλάβει τη θέση του στην όλη κατάσταση, αλλά το γεγονός ότι είχαν μπει σε κάτι τόσο πέρα από τη λογική τον ανησυχούσε. Κάθε βήμα τους τον έφερνε πιο κοντά σε κάτι που δεν μπορούσε να ελέγξει. Η Σοφία του έριξε μια ματιά και έσφιξε τα δάχτυλά της γύρω από το μικρό διαμάντι που είχαν βρει στη σπηλιά. Το κόσμημα έλαμπε στο φως του ήλιου, μα το φως του είχε μια παράξενη λάμψη, σχεδόν μεταφυσική. Κάθε φορά που το κοιτούσε, ένιωθε μια δύναμη που προσπαθούσε να τη συνεπάρει. Ξαφνικά, η σιγή που τους περιέβαλλε διακόπηκε από ένα απόκοσμο, δυνατό φτερούγισμα. Γύρισαν τα κεφάλια τους προς τον ουρανό και τους έκοψε την ανάσα. Ένας αετός, πιο επιβλητικός και μεγαλύτερος από τους υπόλοιπους, πετούσε πάνω από τα κεφάλια τους. Τα μάτια του άστραφταν με μια αόρατη δύναμη και η παρουσία του ήταν τόσο επιβλητική που φαινόταν να παρακολουθεί κάθε τους κίνηση.
Η Σοφία σταμάτησε απότομα και άπλωσε το χέρι της προς τον αετό, σαν να ήθελε να επικοινωνήσει μαζί του.
«Δεν είναι απλώς φύλακας…», ψιθύρισε, «είναι ο σύνδεσμος ανάμεσα σε αυτό που είμαστε και σε αυτό που πρέπει να γίνουμε». Ο Ιάσονας την κοίταξε με προβληματισμό.
«Πρέπει να καταλάβουμε όλο το παρελθόν, Σοφία. Αν αυτή η δύναμη υπάρχει, πρέπει να μάθουμε πώς να τη χρησιμοποιούμε».
Αλλά η στιγμή αυτή, γεμάτη ένταση και αποκαλύψεις, τους έφερε αντιμέτωπους με μια ερώτηση που κανείς δεν ήθελε να απαντήσει: ποιοι ήταν οι πραγματικοί φύλακες του μυστικού; Οι αετοί ή αυτοί που το γνώριζαν;
Κεφάλαιο 3
Οι επόμενες ημέρες ήταν γεμάτες ανασφάλεια και αμφιβολία. Καθώς η Σοφία και ο Ιάσονας έρχονταν σε επαφή με όλο και περισσότερα μυστικά, η πραγματικότητα που ήξεραν άρχισε να καταρρέει. Ο Ιάσονας, αν και σκεπτικός, άρχισε να αναγνωρίζει ότι δεν είχαν απλώς να κάνουν με έναν αρχαίο μύθο ή μια θρησκευτική πίστη, αλλά με κάτι που είχε βαθιά ριζώσει στην πραγματική ιστορία.
«Είναι σα να έχουν φτιάξει το παιχνίδι και να μας βάζουν μέσα του», παρατήρησε μια νύχτα με βαριά φωνή ο Ιάσονας.
Η Σοφία αναστέναξε. «Όμως, πρέπει να καταλάβουμε την αλήθεια για να αποτρέψουμε κάτι πολύ χειρότερο. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να ακολουθήσουμε αυτό το μονοπάτι».
Το ζευγάρι συνεχώς διαπίστωνε ότι οι δρόμοι που είχαν μπροστά τους ήταν γεμάτοι ανυπέρβλητες δυσκολίες και απειλές. Οι αετοί πλέον δεν ήταν μόνο σύμβολα του αρχαίου κόσμου, αλλά και φορείς μιας μεγάλης εξουσίας που μπορούσε να καταστρέψει ολόκληρους κόσμους. Η ψυχολογική τους κατάσταση άρχισε να επιβαρύνεται καθώς πλησίαζαν στο τέλος του ταξιδιού τους. Οι δύο νέοι είχαν ήδη αλλάξει ανεπανόρθωτα, και το μυστικό του πεπρωμένου τους ήταν πλέον αξεχώριστο από την προσωπική τους ζωή. Αν και δεν το ήξεραν ακόμη, η ανακάλυψη αυτή θα τους έφερνε αντιμέτωπους με μια τρομερή επιλογή: θα έπρεπε να θυσιάσουν κάτι πολύτιμο για να αποκαταστήσουν την ισορροπία του κόσμου.
Η απόφαση για το επόμενο βήμα ήταν κοντά. Είχαν φτάσει στο τέλος του ταξιδιού τους και ήξεραν ότι μια τελευταία, καθοριστική στιγμή τους περίμενε. Οι αετοί είχαν φύγει και το σενάριο που τους περίμενε φαινόταν πιο ανατρεπτικό από ποτέ. Η Σοφία και ο Ιάσονας θα έπρεπε να αναμετρηθούν με το μυστικό της αρχαίας δύναμης που είχαν ανακαλύψει. Στο τέλος, ποιος θα επικρατούσε; Η σοφία του παρελθόντος ή η επιβίωση του μέλλοντος;
Κεφάλαιο 4
Οι μέρες κυλούσαν και η ατμόσφαιρα γύρω τους γινόταν όλο και πιο πυκνή. Η Σοφία και ο Ιάσονας είχαν φτάσει στην κορύφωση του ταξιδιού τους. Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει νωρίς, σκεπάζοντας την περιοχή με μια ανεξήγητη θλίψη. Καθώς πλησίαζαν το τελευταίο ορόσημο του χάρτη, το τοπίο γύρω τους άρχισε να παίρνει μια αλλόκοτη όψη, οι βράχοι φαινόταν να “αναστενάζουν” κάτω από το βάρος του χρόνου, οι σκιές να κρύβουν κρυμμένα μυστικά. Κάτι φαινόταν να τους παρακολουθεί.
«Αυτό είναι το τέλος, Σοφία. Δεν υπάρχει γυρισμός», είπε ο Ιάσονας, κοιτώντας το ψηλό βράχο μπροστά τους, όπου βρισκόταν η επόμενη ένδειξη του μυστικού. Το βλέμμα του ήταν σκοτεινό, σαν να ήξερε ότι μόλις περνούσαν αυτή τη γραμμή, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Η Σοφία στάθηκε για μια στιγμή και κοίταξε τον Ιάσονα.
«Πώς νιώθεις;» ρώτησε ήρεμα, αλλά η φωνή της έκρυβε μια αίσθηση ανησυχίας. «Αυτή η ανακάλυψη… τι θα κάνουμε με αυτή;»
Ο Ιάσονας δεν απάντησε αμέσως. Τα μάτια του ήταν καρφωμένα στο πέτρινο μνημείο μπροστά τους, που ήταν γεμάτο από τα αρχαία σύμβολα που είχαν δει ξανά και ξανά.
«Όταν ξεκίνησα αυτό το ταξίδι, ήμουν σίγουρος ότι είχα μια αποστολή, ένα σκοπό», είπε τελικά, η φωνή του πιο σφιχτή από ποτέ. «Αλλά τώρα… όλα μοιάζουν να καταρρέουν. Κάθε βήμα που κάνουμε, πλησιάζουμε σε κάτι που δεν καταλαβαίνουμε πλήρως».
Η Σοφία ήξερε ότι ο Ιάσονας δεν έλεγε μόνο για το ταξίδι, αλλά και για το ίδιο το μυστικό που κουβαλούσαν.
«Πρέπει να το ανακαλύψουμε, Ιάσονα. Πρέπει να μάθουμε τι είναι ακριβώς αυτό που προσπαθούν να μας κρύψουν. Αυτοί οι αετοί, αυτά τα σύμβολα… Όλα έχουν κάποιο νόημα. Δεν μπορούμε να τα αφήσουμε πίσω».
Ο Ιάσονας γύρισε και την κοίταξε με μια εκφραστική σιωπή.
«Είσαι έτοιμη να αποδεχτείς όλη την αλήθεια, Σοφία; Η αλήθεια που μπορεί να καταστρέψει τα πάντα;»
Η αμφιβολία ήταν εμφανής στα μάτια του, αλλά η Σοφία ήταν αμετάπειστη.
«Δεν έχουμε επιλογή. Αν το αφήσουμε τώρα, τα πάντα που έχουμε περάσει θα είναι μάταια».
Επιτέλους, πήραν την απόφαση και ανέβηκαν τη σκαλισμένη πέτρα που οδηγούσε στο τελευταίο μέρος της αποστολής τους. Η ατμόσφαιρα γύρω τους γινόταν ολοένα και πιο πυκνή, σαν να τους πλησίαζαν σκοτεινές δυνάμεις που περίμεναν να τους καταπιούν. Φτάνοντας στην κορυφή του βράχου, η Σοφία και ο Ιάσονας βρήκαν ένα παλιό, επιβλητικό βωμό, τον τελευταίο κρίκο στην αναζήτησή τους. Ήταν καλυμμένος από αναρριχητικά φυτά και έντονα σημάδια του χρόνου, αλλά τα σύμβολα πάνω του ήταν ακόμα ευδιάκριτα.
Το τελευταίο σύμβολο που τους έλειπε, το οποίο είχε συμβολίσει τη σύνδεση με την αρχαία δύναμη των αετών, ήταν εκεί, χαραγμένο στην πέτρα με εξαιρετική ακρίβεια. Καθώς το αγκάλιασαν με τα δάχτυλά τους, το βουνό γύρω τους άρχισε να «σιωπά». Ο άνεμος σταμάτησε. Η γη κάτω από τα πόδια τους σείστηκε ελαφρά. Η Σοφία ένιωσε την καρδιά της να χτυπά δυνατά, ενώ ο Ιάσονας ένιωσε μια παράξενη αίσθηση να τον κυριεύει.
«Αυτό είναι…», ψιθύρισε η Σοφία, κοιτώντας τον Ιάσονα με μάτια γεμάτα φόβο και αίσθηση του απροσδιόριστου. «Αυτό είναι που αναζητούσαμε».
Οι πέτρες γύρω τους άρχισαν να μετακινούνται, αποκαλύπτοντας έναν κρυμμένο χώρο, γεμάτο σκιές και παράξενα φώτα που έμοιαζαν να φτάνουν από άλλη διάσταση. Ο Ιάσονας έκανε ένα βήμα μπροστά, και η Σοφία τον ακολούθησε, χωρίς να μπορεί να καταλάβει το πλήρες μέγεθος της αποκάλυψης που επρόκειτο να τους αλλάξει για πάντα. Ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν την τελευταία τους πρόκληση.
Κεφάλαιο
Καθώς περνούσαν μέσα από τον κρυμμένο διάδρομο, οι φωνές των αετών έφταναν από παντού. Οι σκιές τους γέμιζαν το χώρο σαν ζωντανά πλάσματα. Κάθε φτερούγισμα ήταν σαν να συνόδευε τα βήματά τους. Ο φόβος και η αίσθηση ότι παρακολουθούνταν ήταν πιο έντονα από ποτέ. Στην καρδιά του χώρου, βρήκαν ένα θρόισμα από φτερά και φως. Όταν η Σοφία και ο Ιάσονας κοίταξαν πιο προσεκτικά, είδαν μια εικόνα που τους συγκλόνισε: μια μορφή από φως, φτερά και ενέργεια, που τους παρατηρούσε. Η μορφή αυτή, ταυτόχρονα υπερφυσική και ανθρώπινη, ήταν ο φύλακας του μυστικού.
«Είστε έτοιμοι να μάθετε την αλήθεια;» ακούστηκε μια φωνή που τους διαπέρασε, γεμάτη σοφία και δύναμη.
Η Σοφία και ο Ιάσονας ένιωσαν το βάρος της απόφασης να μάθουν τη μυστική δύναμη των αετών και τις συνέπειες αυτής της γνώσης. Ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τα πάντα, ακόμη και τις δικές τους ανησυχίες και φόβους. Η ανακάλυψη αυτής της δύναμης ήταν πια αναπόφευκτη. Και η ζωή τους δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια. Η ατμόσφαιρα γύρω τους έγινε ξαφνικά αβάσταχτα βαριά, και η φωνή του φύλακα, που τώρα γέμιζε τον αέρα με ήχους σαν ψιθύρους, έμοιαζε να παγώνει το χρόνο. Οι σκιές των αετών άρχισαν να πλησιάζουν, σχηματίζοντας ένα τρομακτικό φαινόμενο που ανασηκωνόταν γύρω τους.
«Η αλήθεια είναι πιο σκοτεινή από ό,τι νομίζατε», η φωνή του φύλακα αντήχησε ξανά, αλλά τώρα είχε μια ανεξήγητη, απειλητική χροιά.
«Ο κόσμος σας και οι ίδιοι οι αετοί έχουν ήδη ενωθεί για ένα σκοπό πιο ισχυρό από την ύπαρξή σας.»
Ο Ιάσονας άνοιξε τα μάτια του και ένιωσε το έδαφος να δονείται κάτω από τα πόδια του. Η Σοφία ήταν πιο ήρεμη, αλλά η ένταση στο βλέμμα της είχε αυξηθεί, και το πρόσωπό της ήταν γεμάτο από φόβο και θαυμασμό. Πίσω τους, η σπηλιά άρχισε να στέλνει φως και σκιές, σαν να ζωντανεύει, και οι αετοί άρχισαν να περικυκλώνουν τον χώρο, με τα φτερά τους να αναστενάζουν σαν γιγάντια όπλα.
«Τι εννοείς;» ρώτησε ο Ιάσονας, το πρόσωπό του είχε σκουρύνει από την αβεβαιότητα. «Είπαμε την αλήθεια, αλλά αυτή δεν έχει αποκαλυφθεί ποτέ πλήρως. Τι κάνουμε με αυτήν;»
Ο φύλακας έκανε μια κίνηση με το χέρι του, και το φως γύρω τους έγινε πιο έντονο, αποκαλύπτοντας μια τεράστια επιγραφή στους τοίχους της σπηλιάς. Στην αρχή, τα σύμβολα ήταν ασαφή, αλλά σιγά-σιγά άρχισαν να γίνονται κατανοητά. Αυτά τα σύμβολα δεν ανήκαν σε καμία ανθρώπινη γλώσσα, αλλά σε μια αρχαία γλώσσα που δεν έμοιαζε με τίποτα που είχαν ξαναδεί.
Η Σοφία πλησίασε αργά και άγγιξε την επιγραφή με τα δάχτυλά της. Μια σφοδρή δύναμη, πιο ισχυρή και πιο έντονη από ποτέ, τη διαπέρασε. Η αίσθηση ήταν απερίγραπτη σαν να ανακάλυπτε κάτι που δεν έπρεπε να ανακαλύψει ποτέ.
«Αυτό είναι…» ψιθύρισε, ενώ το πρόσωπό της άρχισε να χάνεται στην έκσταση της αποκάλυψης. «Αυτό είναι το μυστικό που κρύβουν οι αετοί. Η δύναμη που κρατά τη ζωή και τον θάνατο ισχυρά συνδεδεμένα.»
Τότε, έγινε κάτι που κανείς δεν περίμενε. Η επιγραφή άρχισε να λάμπει με φωτεινές ακτίνες και το κέντρο του χώρου άρχισε να διαστρέφεται, σαν να δημιουργούσε μια νέα διάσταση. Οι αετοί, που πριν φαινόταν να είναι απλές σκιές, έγιναν πραγματικές μορφές, μεγάλες και επιβλητικές, στροβιλίζοντας γύρω τους με φτερούγισμα που έμοιαζε με αστραπές. Ο Ιάσονας έκανε βήματα πίσω, τρομοκρατημένος.
«Αυτό δεν είναι σωστό. Δεν είναι φυσιολογικό! Δεν είμαστε έτοιμοι για αυτό!»
Η Σοφία τον κοιτούσε σαν να μην τον άκουγε. Ήταν σαν να είχε μπει σε μια άλλη πραγματικότητα, μια που δεν είχε καμία σχέση με τη ζωή τους. Η ένταση της στιγμής την είχε κυριεύσει. Κάθε σκέψη της ήταν γεμάτη από το αίσθημα του απείρου.
«Το μυστικό των αετών δεν είναι απλώς γνώση…» είπε, με τη φωνή της να ηχεί αλλοιωμένη, σαν να ανήκε σε κάποιον άλλον. «Οι αετοί είναι η φυλή του ανέφικτου. Είναι η ίδια η σύνδεση με το πέρασμα του χρόνου».
Η αίσθηση του θανάτου και της ζωής, της ζωής και του θανάτου, ήταν ζωντανή και πραγματική γύρω τους. Ο Ιάσονας ένιωθε το έδαφος να ανοίγει κάτω από τα πόδια του. Κάτι είχε ανατραπεί. Η αποκαλυπτική αλήθεια τους είχε φέρει μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα. Αλλά η πραγματική ερώτηση ήταν: ποιοι ήταν οι αετοί, και ποια ήταν η φύση αυτής της δύναμης που είχαν ανακαλύψει; Ο χώρος άρχισε να στροβιλίζεται γύρω τους και οι αετοί άρχισαν να γίνονται όλο και πιο επιθετικοί, φτερουγίζοντας με τέτοια δύναμη που η ατμόσφαιρα έμοιαζε με καταιγίδα. Σύντομα, η πραγματικότητα γύρω τους άρχισε να παραμορφώνεται, και οι ίδιοι τους φαινόταν να εισέρχονται σε έναν άλλο κόσμο, γεμάτο με σκιές και φαντάσματα. Η Σοφία κοίταξε τον Ιάσονα και κατάλαβε ότι πλέον δεν υπήρχε επιστροφή. Είχαν αγγίξει κάτι που δεν έπρεπε να αγγίξουν. Κάτι τόσο ισχυρό και τρομερό που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν πλήρως.
«Ίσως να μην έπρεπε να το μάθουμε», είπε με φωνή γεμάτη θλίψη.
Αλλά πριν προλάβει να πει κάτι παραπάνω, ο κόσμος γύρω τους διαλύθηκε, και οι αετοί, μεγαλώνοντας στο μέγεθος θεών, τους περικύκλωσαν. Το τέλος της αποστολής τους ήταν εδώ. Και το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να ελπίζουν ότι η απόφαση τους θα τους έδινε την δύναμη να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες αυτής της αποκάλυψης.
Ο χρόνος είχε σταματήσει. Ο κόσμος γύρω τους είχε μετατραπεί σε ένα θολό όνειρο, γεμάτο με φτερά, φως και σκιές. Οι αετοί, με τα τεράστια φτερά τους, ήταν τώρα γύρω τους, όχι σαν απλές παρουσίες, αλλά σαν κάτι ζωντανό, κάτι που δεν είχε καμία σχέση με τον ανθρώπινο κόσμο. Η ένταση στην ατμόσφαιρα ήταν τόσο δυνατή που σχεδόν μπορούσες να την αγγίξεις, να την αισθανθείς να σε κυριεύει. Ο Ιάσονας και η Σοφία ήταν ακινητοποιημένοι, σαν να είχαν πετρωθεί από τη δύναμη που απλωνόταν γύρω τους. Οι αετοί, τα φτερά τους ανοιγμένα και έτοιμα να επιτεθούν, έστεκαν σαν θεοί, περιμένοντας την απόφαση τους. Ήταν η τελευταία στιγμή, η στιγμή που θα καθόριζε αν θα ζούσαν ή θα γίνονταν μέρος αυτής της αρχαίας δύναμης που είχαν ξυπνήσει.
«Είσαι έτοιμος να το αποδεχτείς;» ρώτησε η Σοφία, η φωνή της βουτηγμένη στο φόβο και την αβεβαιότητα. Το βλέμμα της ήταν γεμάτο με ανησυχία.
«Αν ανοίξουμε την πύλη αυτή, δεν ξέρουμε τι θα απελευθερώσουμε».
Ο Ιάσονας την κοίταξε, το πρόσωπό του σκοτεινό, γεμάτο αμφιβολία. Αλλά τα μάτια του είχαν μια αποφασιστικότητα. Η δύναμη που ένιωθε στο εσωτερικό του, η αίσθηση ότι αυτό ήταν το αποκορύφωμα της αποστολής τους, τον έκανε να νιώσει σαν να μην είχε άλλη επιλογή.
«Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω. Μόνο έτσι μπορούμε να ανακαλύψουμε την αλήθεια».
Η Σοφία αναστέναξε και κοίταξε το βωμό μπροστά τους. Εκεί, στον κέντρο του χώρου, το σύμβολο των αετών ήταν χαραγμένο με έντονα, φωτεινά γράμματα που λάμπανε σαν πυρκαγιά. Το φως από το σύμβολο γέμιζε όλο τον χώρο και οι αετοί άρχισαν να στριφογυρίζουν γύρω τους, φτερουγίζοντας με τέτοια δύναμη που η ατμόσφαιρα έμοιαζε να εκρήγνυται.
«Αυτό είναι… το τέλος,» είπε ο Ιάσονας με μια αυστηρότητα, και το βλέμμα του συνάντησε τη Σοφία. «Αν το κάνουμε, δεν υπάρχει επιστροφή».
Η Σοφία του έριξε μια τελευταία ανήσυχη ματιά, αλλά τότε, κάτι απρόσμενο συνέβη. Από το κέντρο του βωμού, μια φωνή αντήχησε, πιο δυνατή από κάθε άλλη πριν. Ήταν γεμάτη εξουσία και παλιές προειδοποιήσεις.
«Αυτό που καλείτε δεν είναι απλώς η δύναμη των αετών. Αυτό που ανοίγετε είναι η πόρτα στους αρχαίους, στους εχθρούς που έζησαν για αιώνες στο σκοτάδι. Οι αετοί είναι απλώς το κλειδί».
Η φωνή αντήχησε με τόσο τρομακτική ένταση που το έδαφος κάτω από τα πόδια τους άρχισε να δονείται. Οι αετοί, σαν να αισθάνονταν την παρουσία του κακού, έγιναν ακόμα πιο αγριεμένοι. Κάθε φτερούγισμα τους έμοιαζε με κεραυνό, και το φως γύρω τους άρχισε να θρυμματίζεται. Οι σκιές από τους αετούς έγιναν πιο σκοτεινές, σαν να είχαν χάσει τον έλεγχο και είχαν παρασυρθεί από μια νέα, πιο σκοτεινή δύναμη.
Ο Ιάσονας έκανε ένα βήμα μπροστά. Η ανάγκη να κατανοήσει τη δύναμη, να την αποδεχτεί, ήταν τόσο ισχυρή όσο και η ίδια η αίσθηση του κινδύνου.
«Τι μας λέτε; Ποιοι είναι αυτοί οι εχθροί;» φώναξε.
Η φωνή του φύλακα απάντησε με ένα ανατριχιαστικό γέλιο.
«Αυτοί είναι οι λόγοι που οι αετοί δεν έπρεπε ποτέ να ξυπνήσουν. Αυτή η δύναμη που ανακαλύπτετε είναι η αρχή της καταστροφής του κόσμου σας. Όσο πλησιάζετε στην αλήθεια, τόσο πιο σκοτεινό γίνεται το μονοπάτι».
Η ένταση κορυφώθηκε. Το φως από το σύμβολο στον βωμό αυξήθηκε με εκρηκτική δύναμη, και οι αετοί επιτέθηκαν ξαφνικά, με την ταχύτητα και την ένταση που μόνο τα μυθικά πλάσματα μπορούσαν να επιδείξουν. Η ατμόσφαιρα είχε γεμίσει από την οσμή του θανάτου, και ο χώρος είχε γεμίσει από σκιές που δεν ήταν φυσιολογικές. Ο Ιάσονας και η Σοφία έπρεπε να αποφασίσουν γρήγορα να κλείσουν την πόρτα πίσω τους ή να ανοίξουν τη νέα αυτή διάσταση, ρισκάροντας τα πάντα για την αλήθεια, ακόμα κι αν αυτή η αλήθεια ήταν αδύνατο να ελεγχθεί.
Και τότε, σαν από το πουθενά, μια απροσδόκητη φωνή ακούστηκε, βραχνή και γεμάτη πόνο.
«Αφήστε το!»
Ο Ιάσονας και η Σοφία γύρισαν απότομα και είδαν έναν νέο χαρακτήρα να εμφανίζεται από τις σκιές. Εναν άνδρα με μακριά μαλλιά και μάτια γεμάτα από τα σημάδια ενός πολεμιστή του παρελθόντος. Δεν είχε καμία σχέση με τους αετούς που είχαν δει πριν.
«Ποιος είσαι;» ρώτησε ο Ιάσονας.
Η απάντηση ήρθε με μια κραυγή απόλυτης απελπισίας.
«Είμαι το τελευταίο άτομο που έμεινε από εκείνους που προσπαθήσαμε να σταματήσουμε την απελευθέρωση αυτής της δύναμης. Δεν καταλαβαίνετε τη σημασία αυτού που κάνετε!»
Κεφάλαιο
Η απροσδόκητη εμφάνιση του άντρα από τις σκιές ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμεναν οι Ιάσονας και Σοφία. Η ατμόσφαιρα γύρω τους είχε γεμίσει από μια άγρια ένταση, και η ανακάλυψη του μυστικού πίσω από την ύπαρξη των αετών τους είχε φέρει μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που δεν ήξεραν πώς να διαχειριστούν. Ο άντρας με τα μακριά μαλλιά και τα γεμάτα σημάδια της μάχης τους κοιτούσε με μάτια γεμάτα από πόνο και φόβο, αλλά ταυτόχρονα και με μια απόλυτη αποφασιστικότητα. Η φωνή του, γεμάτη πόνο και εξάντληση, ακούστηκε σαν μια σφοδρή προειδοποίηση.
«Δεν καταλαβαίνετε!» φώναξε. «Αυτό που έχετε ξεκινήσει δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Εάν συνεχίσετε, θα απελευθερώσετε τους δαίμονες που καταστρέφουν ό,τι έχουμε προσπαθήσει να κρατήσουμε ζωντανό για αιώνες».
Ο Ιάσονας, ήδη γεμάτος αγωνία από την αυξανόμενη ένταση γύρω τους, τον κοιτούσε με βλέμμα γεμάτο αμφιβολία.
«Ποιους δαίμονες; Ποιους προστατεύετε;» ρώτησε.
Η σιωπή έπεσε βαρειά στον χώρο, και η απάντηση του άντρα ήρθε σιγά, σχεδόν σαν ψίθυρος. «Εμείς οι άνθρωποι που προσπαθήσαμε να προστατεύσουμε τον κόσμο από τους αετούς, από την αρχή αυτής της ιστορίας. Μάθαμε από τους προγόνους μας ότι οι αετοί δεν είναι απλώς φύλακες. Είναι το κλειδί για το πέρασμα στον άλλο κόσμο, έναν κόσμο γεμάτο με απίστευτες δυνάμεις. Αν οι αετοί ξυπνήσουν πλήρως, θα ανοίξουν την πύλη και ο κόσμος όπως τον γνωρίζετε θα καταρρεύσει».
Η Σοφία, που ήταν σιωπηλή μέχρι εκείνη τη στιγμή, ένιωσε τα λόγια του να την τρυπάνε σαν μαχαίρι.
«Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω,» είπε, σχεδόν ψιθυρίζοντας, «Είναι αργά για να σταματήσουμε, σωστά;»
Ο άντρας έμεινε για λίγο σιωπηλός, κοιτάζοντας τους και αναστενάζοντας από βάθος ψυχής.
«Σας έχω προειδοποιήσει. Αν συνεχίσετε, θα απελευθερώσετε μια δύναμη που κανείς δεν μπορεί να ελέγξει. Δεν μπορείτε να ξέρετε ποια είναι η πραγματική τιμή αυτής της γνώσης. Η αλήθεια είναι απερίγραπτη».
Οι αετοί γύρω τους άρχισαν να στριφογυρίζουν πιο γρήγορα. Το θρόισμα των φτερών τους γινόταν όλο και πιο δυνατό, σαν να άνοιγαν οι ουρανοί για να υποδεχθούν κάτι τρομερό. Ο Ιάσονας ένιωσε τη δική του καρδιά να χτυπάει γρήγορα. Η ένταση της στιγμής έμοιαζε να τον πνίγει. Το φως από το βωμό γινόταν όλο και πιο εκτυφλωτικό, και οι αετοί γύρω τους σχημάτιζαν έναν κύκλο που τους φυλάκιζε. Η Σοφία πήρε μια βαθιά ανάσα και έκανε ένα βήμα μπροστά.
«Πρέπει να το κάνουμε», είπε, η φωνή της γεμάτη από τη βεβαιότητα ότι δεν υπήρχε επιστροφή πια. «Αν είναι να αντιμετωπίσουμε το κακό, πρέπει να ξέρουμε την αλήθεια. Δεν μπορούμε να ζούμε με αυτόν τον φόβο».
Ο Ιάσονας την κοίταξε έντονα, και για μια στιγμή, ο κόσμος γύρω τους φαινόταν να σταματά. Δεν ήξερε αν έπρεπε να την ακολουθήσει. Αλλά τα μάτια της Σοφίας, αυτά τα μάτια γεμάτα από τόση πίστη και αποφασιστικότητα, τον έπεισαν. Ήξερε ότι δεν είχε άλλη επιλογή.
«Πάμε», είπε τελικά, και με ένα γρήγορο βήμα, πλησίασε το βωμό.
Ο άντρας με τα μακριά μαλλιά φώναξε με αγωνία: «Μην το κάνετε!»
Αλλά ήταν αργά. Το φως από το βωμό εκτοξεύθηκε με τέτοια δύναμη που τα πάντα γύρω τους άρχισαν να τρεμοπαίζουν. Οι αετοί σχημάτισαν έναν γιγαντιαίο τροχό γύρω τους, το θρόισμα των φτερών τους ήταν σαν κεραυνός, και το αέρας πνίγηκε από μια νέα δύναμη. Σαν να άνοιγαν οι πόρτες ενός άλλου κόσμου. Ξαφνικά, η Σοφία έβαλε τα χέρια της πάνω στο σύμβολο, και η ενέργεια που το διαπερνούσε την έκανε να τρέμει. Ο Ιάσονας την κράτησε σφιχτά, προσπαθώντας να την κρατήσει ασφαλή, αλλά ήξερε ότι και οι δύο τους είχαν περάσει το σημείο χωρίς επιστροφή. Ο κόσμος γύρω τους άρχισε να διαλύεται. Το φως ήταν τόσο εκτυφλωτικό που δεν μπορούσαν να το αντέξουν. Όλα έγιναν μια λάμψη και έπειτα… τίποτα.
Το φως από το βωμό ήταν τόσο εκτυφλωτικό που το φαινόμενο γύρω τους φαινόταν να ανατρέπει την ίδια την πραγματικότητα. Οι αετοί άρχισαν να φτερουγίζουν ανεξέλεγκτα, καθώς η ενέργεια που απελευθερωνόταν ήταν τόσο ισχυρή, που έμοιαζε να συνθλίβει τα πάντα. Ο Ιάσονας και η Σοφία ήταν παγιδευμένοι σε αυτή τη φωτεινή καταιγίδα, προσπαθώντας να καταλάβουν τι ακριβώς είχε συμβεί.
Ξαφνικά, μέσα στη λάμψη, κάτι άλλο άρχισε να εμφανίζεται, μια τεράστια μορφή, σκοτεινή και επιβλητική, σαν να ήταν φτιαγμένη από τις ίδιες σκιές που περιστοίχιζαν τους αετούς. Η μορφή αυτή, χωρίς πρόσωπο αλλά με μια παρουσία τόσο ισχυρή που σχεδόν την ένιωθες στο κορμί σου, τους κοίταζε με μια αδιαπέραστη σιωπή.
«Αυτός είναι ο κόσμος που έχετε ανοίξει», είπε μια φωνή που ακούστηκε από παντού και που τους πάγωσε μέχρι το κόκαλο. «Είναι ο κόσμος που σας περιμένει αν συνεχίσετε αυτή την πορεία».
Η μορφή άπλωσε τα χέρια της, και οι αετοί σταμάτησαν απότομα, ενώ η φωτεινή ενέργεια γύρω τους άρχισε να σκορπίζεται.
«Αυτό που καλείτε δεν είναι απλώς μια δύναμη. Είναι το κλειδί για να διαλύσετε το σύμπαν, να ξεκινήσετε έναν νέο κόσμο, με κανόνες που δεν καταλαβαίνετε».
Η Σοφία σήκωσε το βλέμμα της, παλεύοντας με την ορμή του φόβου που την είχε καταλάβει.
«Δεν ξέρουμε ποιο είναι το σωστό ή το λάθος, αλλά αν δεν το κάνουμε, θα συνεχίσουμε να ζούμε με τον φόβο της άγνοιας. Η αλήθεια μπορεί να μας καταστρέψει, αλλά τουλάχιστον θα την γνωρίζουμε».
Ο Ιάσονας την κοίταξε, προσπαθώντας να καταλάβει αν η επιλογή που έκαναν ήταν η σωστή. Η ψυχή του ήταν βαρύτατα φορτισμένη. Ήξερε ότι αυτή η στιγμή θα έκρινε τα πάντα. Αν άφηναν το κακό να αποκαλυφθεί εντελώς, η καταστροφή που θα ακολουθούσε δεν θα είχε προηγούμενο. Αν όμως το σταματούσαν, θα έκλειναν την πόρτα σε μια αλήθεια που τους έτρωγε από μέσα.
Η μορφή από τις σκιές χαμογέλασε. Ένα χαμόγελο χωρίς καμία ενσυναίσθηση, μόνο αλαζονεία. «Όσο περισσότερο το σκέφτεστε, τόσο πιο σίγουρο είναι πως θα πέσετε στην παγίδα μου», είπε, και το φως γύρω τους άρχισε να σβήνει.
«Αν δεν αναλάβετε τον έλεγχο, τότε αυτή η πόρτα θα μείνει ανοιχτή για πάντα, και το σκοτάδι θα καταστρέψει το σύμπαν. Οι αετοί δεν είναι φρουροί του κόσμου. Είναι φρουροί της απελευθέρωσης».
Η φωνή είχε αποκτήσει μια νέα, τρομακτική διάσταση, γεμάτη μίσος και απογοήτευση. Στη μέση αυτής της κατακλυσμιαίας στιγμής, ο Ιάσονας ένιωσε κάτι να τον διαπερνά, σαν να άγγιξε την ίδια την καρδιά της αλήθειας. Η αίσθηση του πεπρωμένου, του καθήκοντος, του σκοπού του. Κατάλαβε τελικά ότι δεν είχαν μόνο να παλέψουν με το κακό που είχαν ξυπνήσει, αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό.
«Αν δεν μπορώ να ελέγξω αυτή τη δύναμη», είπε ο Ιάσονας, με τη φωνή του να τρέμει από την ένταση και τη βεβαιότητα, «τότε θα την καταστρέψω».
Με μια γρήγορη κίνηση, το χέρι του έφτασε στο σύμβολο που είχε χαραχτεί στο βωμό. Μια δύναμη αδιανόητη έφερε τα πάντα γύρω τους σε μια έκρηξη φωτός. Ο Ιάσονας και η Σοφία αισθάνθηκαν σαν να είχαν ανατιναχθεί και ταυτόχρονα να ήταν αόρατοι, μέσα σε μια υπερβατική κατάσταση, σε έναν άλλο χώρο, έναν άλλο χρόνο. Η φωνή της μορφής από τις σκιές ακούστηκε μία τελευταία φορά, αυτή τη φορά γεμάτη από οργή και απόγνωση:
«Μην νομίζετε ότι τελείωσε! Όταν ανοίγει η πύλη, δεν την κλείνει κανείς».
Το φως κατέρρευσε, και οι αετοί επιτέθηκαν με έναν ήχο απόλυτης καταστροφής. Η ατμόσφαιρα γύρω τους ήταν βαριά και ηλεκτρισμένη, σαν να είχαν περάσει τα πάντα από το κατώφλι μιας νέας πραγματικότητας. Οι αετοί, οι οποίοι είχαν αρχικά περιστρέφονταν γύρω τους σαν πνεύματα, τώρα είχαν αρχίσει να χορεύουν στον αέρα με μια απίστευτη δύναμη. Τα φτερά τους έτριζαν σαν κεραυνοί, και οι φωνές τους ακούγονταν σαν αχός που ερχόταν από το άπειρο.
Η μορφή από τις σκιές τους κοιτούσε με αδιάφορο βλέμμα, σαν να ήξερε πως η στιγμή του τελικού διακυβεύματος είχε φτάσει. Όμως κάτι ήταν διαφορετικό τώρα. Κάτι μέσα τους είχε αλλάξει. Η Σοφία και ο Ιάσονας δεν ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που είχαν εισέλθει σε αυτό το μέρος. Είχαν περάσει από το πεπρωμένο, είχαν διαπιστώσει πως η αλήθεια δεν ήταν κάτι που μπορείς να γνωρίζεις χωρίς να πληρώσεις το τίμημα. Το φως από το βωμό εξακολουθούσε να τυφλώνει, αλλά τώρα είχαν καταλάβει την ουσία της. Δεν ήταν μόνο η δύναμη της γνώσης που έφερνε την καταστροφή. Ήταν η ίδια η αναγνώριση της αλήθειας. Όσο περισσότερο την επιθυμούσες, τόσο περισσότερο κινδύνευες να καταρρεύσεις κάτω από το βάρος της.
«Αυτό που ξεκινήσατε δεν είναι απλώς το άνοιγμα ενός κόσμου», είπε η μορφή. «Είναι το πέρασμα από την αθωότητα στην ωμότητα. Αν διασχίσετε αυτή την πύλη, δεν θα είστε ποτέ ξανά οι ίδιοι. Δεν θα είστε ούτε ήρωες ούτε απλοί άνθρωποι».
Ο Ιάσονας κοίταξε τη Σοφία και, για μια στιγμή, όλα γύρω τους πάγωσαν. Όλα όσα είχαν μάθει, όλα όσα είχαν ζήσει, δεν είχαν κανένα νόημα πια μπροστά στο αίνιγμα που κρυβόταν πίσω από το σκοτάδι και το φως του κόσμου. Ο κόσμος τους ήταν ένα σύνολο απρόβλεπτων επιλογών. Η Σοφία τον κοιτούσε με τα μάτια της γεμάτα αγωνία, αλλά και αποφασιστικότητα.
«Τι έχουμε να χάσουμε, Ιάσονα; Εμείς έχουμε ήδη παραδώσει τις ψυχές μας σε αυτό το σκοτάδι. Αν δεν το κάνουμε, αν δεν ανοίξουμε την πύλη, τότε θα συνεχίσουμε να ζούμε με αυτό το βάρος. Δεν έχουμε άλλη επιλογή».
Η μορφή από τις σκιές άρχισε να γελάει, και το γέλιο της ήταν γεμάτο από την ελπίδα του ότι οι ήρωές μας δεν θα άντεχαν την αλήθεια.
«Αν περάσετε από αυτή την πύλη, η ζωή σας δεν θα είναι πια δική σας», είπε και κίνησε το χέρι της προς τον βωμό. «Όμως η επιλογή είναι δική σας. Απλώς θυμηθείτε δεν υπάρχει γυρισμός».
Η Σοφία και ο Ιάσονας κοιτάχτηκαν για μια τελευταία φορά. Και οι δύο ήξεραν πια ότι η αλήθεια δεν ήταν ούτε μαύρη ούτε άσπρη. Ήταν αυτό που δημιούργησαν οι άνθρωποι μέσα από τις πράξεις τους, μέσα από τις επιλογές τους. Με απόλυτη αποφασιστικότητα, ο Ιάσονας πλησίασε το βωμό. Το χέρι του απλώθηκε πάνω στο σύμβολο, και ταυτόχρονα ένιωσε τον χρόνο να χάνει την έννοια του. Η Σοφία έκανε το ίδιο, σφίγγοντας τα χείλη της. «Δεν γυρίζουμε πίσω», είπε. Το φως τους τύλιξε. Ο κόσμος διαλύθηκε. Και τότε, όλα άλλαξαν.
Κεφάλαιο
Όταν το φως έσβησε, βρέθηκαν ξαφνικά σε έναν κόσμο που δεν αναγνώριζαν. Οι ήχοι από τον κόσμο γύρω τους έμοιαζαν παράξενοι και αλλόκοτοι. Ο αέρας είχε μια διαφορετική υφή, σαν να ήταν από μια άλλη διάσταση. Δεν υπήρχε ήλιος, μόνο μια διάχυτη, αχνή λάμψη που κάλυπτε τα πάντα. Τα πάντα είχαν πάρει έναν υπερφυσικό, σχεδόν σκιερό χαρακτήρα. Ο Ιάσονας και η Σοφία στεκόταν εκεί, μέσα σε αυτό το παράξενο τοπίο, κοιτάζοντας τον ορίζοντα. Ήξεραν ότι είχαν μόλις περάσει το κατώφλι μιας νέας πραγματικότητας, όπου οι κανόνες του κόσμου τους δεν ίσχυαν πια.
«Τι είναι αυτός ο τόπος;» ρώτησε η Σοφία, το πρόσωπό της γεμάτο απορία και ανησυχία. «Μοιάζει με τον κόσμο μας, αλλά κάτι δεν πάει καλά».
«Δεν νομίζω ότι είμαστε στο ίδιο μέρος,» απάντησε ο Ιάσονας, το βλέμμα του κολλημένο στον απέραντο ορίζοντα. «Αυτή η ενέργεια, αυτό το φως… μας έχει μεταφέρει σε έναν άλλο κόσμο. Μία άλλη διάσταση, ίσως».
Στην άκρη του ορίζοντα, ένα τεράστιο, σκοτεινό κάστρο φαινόταν να υψώνεται σαν φάντασμα, μέσα στη θολή λάμψη. Ήταν εκεί που ήξεραν ότι έπρεπε να πάνε. Είτε για να κλείσουν την πύλη που είχαν ανοίξει, είτε για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους.
«Είναι το τέλος ή η αρχή;» είπε η Σοφία, σχεδόν μουρμουρίζοντας στον εαυτό της. Τα λόγια της ήταν γεμάτα φόβο και ελπίδα ταυτόχρονα.
«Πρέπει να μάθουμε,» απάντησε ο Ιάσονας με απόλυτη βεβαιότητα. «Αν θέλουμε να ξαναβρούμε τον κόσμο μας, πρέπει να αντιμετωπίσουμε ό,τι έχουμε προκαλέσει».
Άρχισαν να κινούνται προς το κάστρο, περπατώντας μέσα από αυτό το αινιγματικό τοπίο. Καθώς πλησίαζαν, η ατμόσφαιρα γύρω τους έμοιαζε να σφίγγεται, και κάθε βήμα τους τους οδηγούσε πιο κοντά στην αποκάλυψη. Τα βήματα τους αντηχούσαν στους άδειους διαδρόμους του κόσμου, ενώ ο ήχος της αναπνοής τους γινόταν όλο και πιο έντονος. Φτάνοντας στις πύλες του κάστρου, η Σοφία στάθηκε για μια στιγμή και κοίταξε τον Ιάσονα. Δεν ήξερε αν αυτό που είχαν ξεκινήσει μπορούσε να το σταματήσει κανείς. Αλλά ήξερε ότι αν δεν το προσπαθούσαν, τότε η καταστροφή θα ήταν σίγουρη. Η πόρτα του κάστρου άνοιξε με έναν εκκωφαντικό θόρυβο, και μπροστά τους εμφανίστηκε ένα μυστηριώδες πρόσωπο, καλυμμένο με μια μαύρη κουκούλα. Το βλέμμα του ήταν έντονο, σχεδόν υπερφυσικό.
«Περάσατε την πύλη,» είπε η μορφή, και η φωνή της ακούστηκε σαν να έβγαινε από τα βάθη ενός άλλου κόσμου. «Αλλά η αλήθεια δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται. Ο κόσμος που ανοίξατε δεν είναι η απελευθέρωση, είναι η τιμωρία».
Η Σοφία και ο Ιάσονας αντάλλαξαν μια ματιά, αλλά δεν μίλησαν. Ήξεραν ότι η στιγμή της αλήθειας είχε φτάσει. Η επιλογή τους ήταν ήδη καθορισμένη.
«Για να επιστρέψετε,» συνέχισε η μορφή, «θα πρέπει να προσφέρετε κάτι πολύτιμο. Θα πρέπει να θυσιάσετε ό,τι πιο πολύτιμο έχετε για να επαναφέρετε τη συμφωνία με τον κόσμο σας».
Ο Ιάσονας αναστέναξε και, για πρώτη φορά, ένιωσε το βάρος της απόφασης να τον πνίγει. Ο κόσμος γύρω τους ήταν σε πλήρη ακαταστασία, και οι συνέπειες των πράξεων τους τώρα ήταν ξεκάθαρες. Δεν υπήρχε γυρισμός. Ο κόσμος που είχαν ανοίξει ήταν το σημείο χωρίς επιστροφή, και οι θυσίες δεν ήταν απλώς μια πρόταση ήταν η μοναδική επιλογή.
«Τι ακριβώς θα πρέπει να θυσιάσουμε;» ρώτησε ο Ιάσονας με μία φωνή γεμάτη ανησυχία.
Η μορφή τους κοίταξε, και αυτή τη φορά υπήρχε κάτι σχεδόν ανθρώπινο στο βλέμμα της.
«Όλα όσα αγαπάτε,» απάντησε. «Η δύναμη της γνώσης, η αλήθεια που ανακαλύψατε. Και κυρίως, η ψυχή σας».
Η Σοφία ένιωσε το χέρι της να ιδρώνει, αλλά δεν δίστασε. Είχε ήδη κάνει την επιλογή της. Το να επιστρέψει στον κόσμο που ήξερε, το να επαναφέρει ό,τι είχε χαθεί, ήταν για εκείνη η μοναδική επιλογή. Αλλά η πραγματική θυσία, αυτή που δεν είχε σκεφτεί ποτέ, ήταν να παραδώσουν την αθωότητα τους. Την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο που, όπως και οι ίδιοι, είχαν αναγκαστεί να αφήσουν πίσω τους.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Η μορφή με την κουκούλα τους παρατηρούσε σιωπηλά, περιμένοντας την αντίδρασή τους. Ο χρόνος φαινόταν να σταματάει γύρω τους. Τα λόγια της είχαν αφήσει μια βαριά σκιά στην ατμόσφαιρα. Η ένταση ήταν αμείλικτη, και το βάρος της απόφασης να θυσιάσουν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν φαινόταν αβάσταχτο. Ο Ιάσονας και η Σοφία ήξεραν πως το επόμενο βήμα δεν ήταν απλώς μια επιλογή, αλλά η τελευταία τους ευκαιρία να επαναφέρουν τα πάντα σε μια κάποια ισορροπία.
Ο Ιάσονας έστρεψε το βλέμμα του στη Σοφία, και μέσα από την σιωπή τους αντάλλαξαν όσα δεν μπορούσαν να πουν με λόγια. Ο φόβος, η αμφιβολία και η αίσθηση της απόγνωσης ήταν υπαρκτά, αλλά υπήρχε και κάτι άλλο: μια ακατανίκητη δύναμη, μια ελπίδα που, όσο κι αν φαινόταν αδύνατη, εξακολουθούσε να υπάρχει. Είχαν ήδη παραβεί το όριο. Ο κόσμος τους, η ζωή τους, όλα ήταν ήδη αμφισβητήσιμα. Είχαν φτάσει σε αυτό το σημείο όχι επειδή ήθελαν, αλλά επειδή ήταν αναγκαίο. Η θυσία τους ήταν η μόνη λύση για να συνεχίσουν να υπάρξουν.
Η Σοφία έριξε μια τελευταία ματιά στο πρόσωπο του Ιάσονα. Το μυαλό της γυρνούσε γρήγορα, σαν να προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο να αποφύγει την τελική απόφαση, αλλά η συνειδητοποίηση ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή την έκανε να αποδεχτεί την αλήθεια. Η ζωή τους δεν ήταν απλώς η συνέπεια των επιλογών τους, ήταν η προέκταση των πράξεων τους. Αν ήθελαν να επιστρέψουν, αν ήθελαν να αποκαταστήσουν τον κόσμο τους, έπρεπε να πληρώσουν το τίμημα.
«Θα το κάνουμε,» είπε, με μια φωνή που ήταν και αποφασιστική και βουτηγμένη στην αβεβαιότητα. «Αλλά πρέπει να γνωρίζουμε κάτι. Όταν θυσιάζεις κάτι, δεν το κάνεις για να το ξανακερδίσεις. Θυσιάζεις για να δημιουργήσεις κάτι καινούργιο. Κι αν ο κόσμος μας δεν θα είναι πια όπως πριν, τουλάχιστον θα έχουμε τον έλεγχο του τι θα ακολουθήσει».
Ο Ιάσονας την κοίταξε, και για πρώτη φορά αισθάνθηκε πραγματικά ότι αυτή η θυσία είχε νόημα. Όχι για να επιστρέψουν σε έναν κόσμο που δεν υπήρχε πια, αλλά για να δημιουργήσουν έναν νέο. Για να επαναφέρουν την ισορροπία, την ειρήνη που είχαν χάσει. Ήταν η τελευταία τους ευκαιρία να επαναφέρουν τη ζωή τους σε έναν κόσμο που θα μπορούσε να είναι καλύτερος, ακόμη και αν δεν ήταν ο ίδιος όπως τον ήξεραν.
«Ας το κάνουμε,» είπε τελικά ο Ιάσονας, με τη φωνή του πιο αποφασισμένη από ποτέ. «Για τον κόσμο που θέλουμε να δημιουργήσουμε, για τον κόσμο που αξίζουμε να ζήσουμε».
Η μορφή μπροστά τους χαμογέλασε, αυτή τη φορά με έναν τρόπο που έμοιαζε να αναγνωρίζει την απόφασή τους.
«Η θυσία σας είναι η αρχή του τέλους και του νέου ξεκινήματος,» είπε. «Μην ξεχνάτε όμως: η γνώση που αποκτήσατε δεν είναι μόνο φώτιση. Είναι και καταστροφή. Μόνο η ισχυρή ψυχή μπορεί να την αντέξει».
Με το χέρι τους απλωμένο μπροστά, μπήκαν στο σκοτάδι της αίθουσας. Το φως γύρω τους άρχισε να τρεμοπαίζει, αλλά τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο. Το σύμπαν ολόκληρο, οι ίδιες οι διαστάσεις, έμοιαζαν να αναστενάζουν, έτοιμοι να αποδεχτούν την απόφασή τους. Τα βήματά τους αντηχούσαν στους άδειους τοίχους του κάστρου. Κάθε βήμα τους ένιωθε σαν να έσκιζαν την πραγματικότητα, σαν να προκαλούσαν μια ρωγμή στον ίδιο τον ιστό του κόσμου. Και εκεί, μέσα στην καρδιά του κάστρου, βρέθηκαν μπροστά σε μια σιδερένια πόρτα, βαρύ και αδιαπέραστο.
«Αυτό είναι το τέλος του δρόμου σας,» είπε η μορφή. «Περάστε και αποδεχτείτε την απόφαση».
Με μία τελική, αποφασιστική κίνηση, ο Ιάσονας άνοιξε την πόρτα, και μπήκαν στο άγνωστο. Η τελευταία τους δοκιμασία ξεκινούσε τώρα.
Κεφάλαιο
Πίσω από την σιδερένια πόρτα, υπήρχε ένα δωμάτιο γεμάτο σκοτάδι. Αλλά αυτό το σκοτάδι ήταν διαφορετικό. Δεν ήταν απλώς έλλειψη φωτός. Ήταν ένα σκοτάδι που ένιωθες, ένα βάρος που σε πίεζε στην καρδιά. Στους τοίχους του δωματίου υπήρχαν σύμβολα, αρχαία και μυστηριώδη, σκαλισμένα σε καμένα ξύλα και μάρμαρο. Κάθε σύμβολο φαίνονταν να φέρει μέσα του την αίσθηση μιας ξεχασμένης εποχής, ενός χρόνου που είχε χαθεί για πάντα.
Η Σοφία στάθηκε μπροστά από τα σύμβολα, το βλέμμα της καρφωμένο στα σημάδια. Κάτι σε αυτά τα σύμβολα την έκανε να αισθάνεται ότι αυτά είχαν την ικανότητα να βλέπουν την ψυχή της. Ότι αυτά γνώριζαν ποιοι πραγματικά ήταν.
«Αυτά τα σύμβολα» είπε, η φωνή της τρέμοντας. «Αυτή η δύναμη… είναι πιο σκοτεινή απ’ ό,τι φανταζόμασταν. Ξέρει την αλήθεια για μας, για το ποιοι είμαστε… και το ποιοι πρέπει να γίνουμε».
Ο Ιάσονας πήρε μια βαθιά ανάσα. Είχε φτάσει ως εδώ. Κάθε βήμα, κάθε απόφαση τον είχε φέρει πιο κοντά στην αλήθεια που είχε αποφύγει τόσο καιρό. Δεν ήξερε αν ήταν έτοιμος για την απόλυτη αποδοχή αυτής τη αλήθειας. Αλλά ήξερε ότι δεν είχε πια επιλογή.
«Δεν είμαστε απλώς οι ήρωες του δικού μας κόσμου,» είπε, το βλέμμα του τώρα σκληρό και γεμάτο αποφασιστικότητα. «Είμαστε μέρος μιας αλυσίδας που ξεπερνά το χρόνο, την πραγματικότητα. Αυτό που ανοίξαμε δεν είναι απλώς μια πύλη σε έναν άλλο κόσμο. Είναι μια πύλη στον ίδιο τον πυρήνα της ύπαρξης. Και αν δεν την κλείσουμε, θα καταστρέψουμε κάθε τι που γνωρίζουμε».
Η Σοφία τον κοίταξε με ανησυχία.
«Αλλά για να το κλείσουμε, πρέπει να θυσιάσουμε τα πάντα. Κι αυτό που προσπαθούμε να επαναφέρουμε, μπορεί να μην είναι ποτέ ξανά το ίδιο».
Η μορφή τους παρακολουθούσε, το πρόσωπό της αινιγματικό και κρυμμένο κάτω από την κουκούλα.
«Αυτό είναι το σημείο χωρίς επιστροφή,» είπε. «Η θυσία σας θα κρίνει το μέλλον του κόσμου σας και του κόσμου αυτού. Δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα για εσάς. Η επιλογή που θα κάνετε τώρα θα καθορίσει αν ο κόσμος θα υπάρξει ή αν θα καταρρεύσει».
Ο Ιάσονας και η Σοφία κοιτάχτηκαν για μια στιγμή, χωρίς να χρειάζονται λέξεις. Ο καθένας τους ήξερε την πραγματική δύναμη αυτής της απόφασης. Η θυσία δεν ήταν απλώς να χάσουν κάτι πολύτιμο ήταν να παραδώσουν μέρος της ψυχής τους σε έναν αγώνα που θα τους άφηνε αλλαγμένους για πάντα.
«Δεν είναι μόνο το παρελθόν που θυσιάζουμε,» είπε ο Ιάσονας τελικά. «Είναι και το μέλλον. Την ελπίδα μας για κάτι καλύτερο».
Η μορφή έκανε ένα βήμα μπροστά.
«Εσείς οι δυο είστε το τελευταίο αντίδοτο για την καταστροφή. Αν η θυσία σας είναι αληθινή και αντεπεξέλθετε στον πόνο του κόσμου, ίσως η αλυσίδα του χρόνου να επαναφέρει την ισορροπία».
Μόλις η μορφή τελείωσε τη φράση της, τα σύμβολα στους τοίχους άρχισαν να αναβοσβήνουν και να λάμπουν. Ο Ιάσονας και η Σοφία στάθηκαν σιωπηλοί, παρακολουθώντας τη διαδικασία να φτάνει στο αποκορύφωμά της. Ολόκληρο το δωμάτιο τρεμόπαιζε, λες και ο χρόνος και ο χώρος ανακατεύονταν. Η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη από μια αίσθηση βαρύτητας, σαν να έφτανε η στιγμή που όλα θα άλλαζαν για πάντα.
«Πρέπει να αποφασίσουμε τώρα,» είπε η Σοφία, το βλέμμα της σκοτεινιασμένο από την επίγνωση της θυσίας που θα επακολουθούσε. «Δεν υπάρχει επιστροφή».
Ο Ιάσονας πήρε μια βαθιά ανάσα. «Έτοιμοι».
Το δωμάτιο ξαφνικά άρχισε να στροβιλίζεται γύρω τους, σαν να έμπαιναν σε μια δίνη χρόνου και κόσμου, έτοιμοι να παραδώσουν ό,τι είχαν για να κλείσουν την πύλη. Και μόλις το έκαναν, η ζωή τους θα ήταν αναπόφευκτα διαφορετική. Το τελευταίο βήμα τους ήταν αυτό που θα καθόριζε την τύχη όχι μόνο του κόσμου τους, αλλά και των ψυχών τους.
εφάλαιο 21: Η Απόφαση
Το δωμάτιο γύρω τους έτρεμε. Τα σύμβολα άρχισαν να φωτίζονται με μια παράξενη, σχεδόν απειλητική λάμψη, και η ατμόσφαιρα γινόταν όλο και πιο βαριά, σαν να στεκόταν η ίδια η ζωή σε μια κλωστή. Στον αέρα, υπήρχε μια αίσθηση ότι όλα είχαν ήδη κριθεί. Τα μάτια του Ιάσονα και της Σοφίας συνάντησαν για τελευταία φορά ο ένας τα μάτια του άλλου, χωρίς λέξεις. Η σιωπή τους ήταν ηχηρή και γεμάτη συναισθήματα που δεν χρειαζόταν να ειπωθούν.
Η Σοφία έβαλε το χέρι της στην καρδιά της, προσπαθώντας να ηρεμήσει τον πανικό που άρχιζε να τη καταβάλλει. Η ψυχή της βρισκόταν σε έναν πόλεμο με το σώμα της. Ο φόβος και η αμφιβολία είχαν κυριεύσει το μυαλό της. Είχε ζήσει τόσα πολλά – μάχες, θυσίες, πόνο – αλλά η σκέψη ότι όλος αυτός ο αγώνας μπορεί να μην είχε νόημα την τρόμαζε. Το θρόισμα του αέρα έμοιαζε με μια υπενθύμιση ότι τίποτα δεν ήταν όπως φαινόταν.
«Αν το κάνουμε αυτό, δεν θα είμαστε ποτέ οι ίδιοι,» είπε η Σοφία με φωνή που έτρεμε από την ένταση και τον φόβο. «Δεν θα επιστρέψουμε πίσω. Κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το φανταστώ.»
Ο Ιάσονας την κοίταξε με βλέμμα πιο σκληρό από ποτέ. Το βάρος αυτής της απόφασης δεν ήταν κάτι που μπορούσε να αποφύγει. Η σκέψη του να αποτύχουν, να παραδοθούν στην αβεβαιότητα και το σκοτάδι, ήταν κάτι που τον τρέλαινε. Αλλά είχε έρθει η στιγμή να πάρει την τελική απόφαση. Ο κόσμος τους, η μοίρα τους, ήταν γραμμένα με το αίμα τους, και τώρα έπρεπε να δώσουν τα πάντα για να το σώσουν.
«Αυτό που λέμε δεν έχει επιστροφή, Σοφία,» είπε με ήρεμο αλλά έντονο τόνο. «Είναι το μόνο μας μονοπάτι. Αν δεν το κάνουμε τώρα, ο κόσμος θα χαθεί, μαζί με τις ευκαιρίες μας να τον σώσουμε. Η θυσία μας είναι η μόνη επιλογή.»
Η μορφή μπροστά τους παρέμεινε αμίλητη, παρατηρώντας τους με ένα βλέμμα γεμάτο κατανόηση. Η επιλογή τους ήταν και αυτή της μορφής. Ο κόσμος δεν τους είχε αφήσει άλλη λύση. Δεν υπήρχε δρόμος πίσω.
«Η θυσία σας δεν θα αφορά μόνο την αποκατάσταση του κόσμου,» είπε η μορφή τελικά, με τη φωνή της να γεμίζει την αίθουσα. «Αφορά τη δύναμή σας να αποδεχτείτε το σκοτάδι μέσα σας και να το μετατρέψετε σε φως. Αν δεν το κάνετε, δεν υπάρχει σωτηρία. Όμως να θυμάστε, η πραγματική δύναμη έρχεται μόνο μέσα από την αποδοχή του τι πραγματικά είστε.»
Ο Ιάσονας έσφιξε τα δόντια του και στράφηκε προς τη Σοφία. «Είμαστε αδύναμοι, αν δεν το κάνουμε. Αλλά αν το κάνουμε, μπορούμε να είμαστε δυνατοί και να φτιάξουμε κάτι νέο. Έτσι δεν είναι;»
Η Σοφία, κλείνοντας τα μάτια για μια στιγμή, πήρε μια βαθιά ανάσα. Όλα όσα είχε περάσει, όλοι οι φόβοι και οι ανασφάλειες, όλα τους οδηγούσαν σε αυτό το σημείο. Είτε θα θυσίαζαν το εγώ τους για το κοινό καλό, είτε θα καταστρέφανε κάθε ελπίδα για σωτηρία. Δεν υπήρχε άλλος δρόμος.
«Ναι,» είπε, αργά αλλά σταθερά. «Αυτό είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε. Ας το κάνουμε.»
Και έτσι, με την απόφαση να τους στοιχειώνει σαν ένα βάρος αλλά και μια ελπίδα, έκαναν το τελευταίο βήμα προς το σκοτάδι.
Κεφάλαιο
Ο Ιάσονας και η Σοφία έκαναν το τελευταίο βήμα προς τη φωτεινή, σχεδόν αδιαπέραστη πόρτα. Ο αέρας γύρω τους κοβόταν σαν μαχαίρι, και ο χρόνος έμοιαζε να έχει σταματήσει. Ό,τι και αν συνέβαινε εκεί μέσα, εκείνη τη στιγμή έπρεπε να είναι η στιγμή της αλήθειας. Η στιγμή που θα αποφάσιζαν αν η θυσία τους θα ήταν αρκετή για να ανατρέψουν την καταστροφή.
Η μορφή παρακολουθούσε τη σιωπή τους, έτοιμη να τους καθοδηγήσει. «Η πύλη θα ανοίξει, αλλά μόνο αν καταφέρετε να συνειδητοποιήσετε την πλήρη σημασία αυτής της θυσίας. Πρέπει να αφιερώσετε τα πάντα. Την ελπίδα, την αγάπη σας, τα όνειρά σας.»
Ο Ιάσονας και η Σοφία αντάλλαξαν μια τελευταία ματιά. Δεν χρειάζονταν λόγια. Και οι δύο ήξεραν ότι δεν υπήρχε επιστροφή. Οι θυσίες τους δεν ήταν απλώς για το καλό του κόσμου. Ήταν για να καταλάβουν ποιοι πραγματικά ήταν, να ξεπεράσουν τους φόβους τους και να αποδεχτούν το σκοτάδι μέσα τους.
Με μια κίνηση, η Σοφία άπλωσε το χέρι της και άγγιξε το σκοτεινό μαρμάρινο πετράδι που ανέμενε την ενεργοποίησή του. Τα σύμβολα στους τοίχους άρχισαν να τρεμοπαίζουν, σφυρίζοντας σαν ηχητικά κύματα που έσκιζαν τον αέρα γύρω τους. Ο Ιάσονας ένιωσε να τον διαπερνά μια ισχυρή δόνηση. Ένιωσε ότι ήταν σε επαφή με κάτι αρχαίο, κάτι πανίσχυρο που μπορούσε να τους αναδείξει ή να τους καταστρέψει.
«Είναι το μόνο που έχουμε,» είπε, το βλέμμα του καθαρό και γεμάτο αποφασιστικότητα. «Και είμαστε έτοιμοι».
Ο χρόνος γύρω τους σταμάτησε. Ο κόσμος πάγωσε. Η πύλη άνοιξε, με ένα εκκωφαντικό θρόισμα, και ένας πίδακας φωτός πλημμύρισε το δωμάτιο. Ο Ιάσονας και η Σοφία μπήκαν μέσα, το μυαλό τους γεμάτο αβεβαιότητα και φόβο, αλλά και μια ακατανίκητη αίσθηση ότι αυτό ήταν το μοναδικό τους πεπρωμένο. Η δύναμη της θυσίας τους τους τύλιξε σαν αόρατο πέπλο. Δεν ήταν απλώς σωματική. Ήταν συναισθηματική και ψυχική. Όσο πιο βαθιά εισχωρούσαν στον κόσμο του φωτός, τόσο περισσότερο ένιωθαν ότι άφηναν πίσω τους όσα ήταν. Στιγμές που είχαν ζήσει, άνθρωποι που είχαν αγαπήσει, όλα τα όνειρα τους. Όλα αυτά θυσιάζονταν για το καλό του κόσμου.
«Είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε την τιμή,» είπε η Σοφία, η φωνή της να χάνεται μέσα στο θρόισμα του φωτός. «Αλλά θα καταφέρουμε να σωθούμε;»
«Ο κόσμος μας θα σωθεί, Σοφία,» απάντησε ο Ιάσονας. «Αν μείνουμε ενωμένοι, αν δεν φοβηθούμε το σκοτάδι που υπάρχει μέσα μας».
Και έτσι, εν μέσω ενός φωτεινού και ακατανίκητου κόσμου, η θυσία τους ολοκληρώθηκε. Το φως τους περιέβαλε και η πόρτα πίσω τους έκλεισε, αφήνοντας τον κόσμο να αναπνεύσει για πρώτη φορά από την αρχή του χρόνου. Όλα τα σύμβολα σταμάτησαν να λάμπουν. Η ένταση υποχώρησε, και το δωμάτιο ήρεμα επανήλθε στην κανονικότητά του. Ο Ιάσονας και η Σοφία βρέθηκαν ξανά στην πραγματικότητα, εκεί όπου όλα είχαν αρχίσει. Οι φόβοι τους και οι θυσίες τους είχαν διαγραφεί. Όμως, οι ψυχές τους δεν ήταν πια οι ίδιες. Είχαν αφομοιώσει το σκοτάδι τους και το είχαν μετατρέψει σε φως. Κοίταξαν γύρω τους, ξέροντας ότι ο κόσμος τους είχε σωθεί. Όμως τίποτα δεν ήταν το ίδιο πια. Η ζωή τους είχε πάρει έναν νέο δρόμο. Έναν δρόμο γεμάτο προκλήσεις και νέες καταστάσεις που δεν μπορούσαν να προβλέψουν. Ο κόσμος είχε αλλάξει, αλλά και αυτοί είχαν αλλάξει. Το σκοτάδι και το φως συνέχιζαν να συνυπάρχουν σε κάθε τους βήμα. Και εκεί, ανάμεσα στις θυσίες και τις αποφάσεις τους, είχαν ανακαλύψει τη δύναμη του να αποδεχτούν το αδύνατο, να το νικήσουν και να ξαναγεννηθούν.
ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ
Η Σοφία και ο Ιάσονας, δύο νέοι που βρίσκονται αντιμέτωποι με μια σκοτεινή δύναμη που απειλεί τον κόσμο τους, καλούνται να πάρουν μια απόφαση που θα κρίνει την τύχη όλων. Μεγαλωμένοι σε έναν κόσμο γεμάτο ανατροπές και μυστικά, έρχονται αντιμέτωποι με μια αρχαία μορφή που τους καθοδηγεί στην αναζήτηση ενός ισχυρού πετράδι. Η θυσία είναι η μόνη επιλογή τους, καθώς το πετράδι είναι το κλειδί για να σπάσουν την απειλή και να επαναφέρουν την ισορροπία στον κόσμο. Παρά τους φόβους τους και τις αμφιβολίες τους, οι δύο ήρωες καλούνται να αποδεχτούν το σκοτάδι μέσα τους και να το μετατρέψουν σε φως. Η απόφαση τους να θυσιάσουν το εγώ τους για το κοινό καλό είναι η μόνη τους ελπίδα, αλλά και ο μοναδικός δρόμος για να κατανοήσουν ποιοι πραγματικά είναι. Σε έναν αγώνα με το χρόνο, καταφέρνουν να ολοκληρώσουν τη θυσία τους και να σώσει τον κόσμο, αλλά η ζωή τους πια δεν είναι η ίδια. Η θυσία τους δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή ενός νέου ταξιδιού.
